Een week geleden ben je gecremeerd. De dag erna meende ik je te zien op de hoek bij Cafe Vrijdag. Van jou rest weinig fysiek bewijs meer. Behalve het plukje haar dat ik na jouw hemelvaart heb opgevraagd. Over 6 weken mag ik jouw urn ophalen. Dan kom je als een Genie in a Bottle weer bij me wonen.

Dat plukje haar werd opeens heel belangrijk. Eenmaal alleen na jouw dood, speurde ik als een bezetene naar bewijs van leven. Ik zocht de poedersneeuw aan huidschilfers die jij de laatste maanden steeds op de bank en in bed rond strooide alsof je een spoor uitzette naar jouw verval.

Maar nu vond ik niks. Tja, ik had zelf de bank driftig staan zuigen en jouw voetbalveld fleece deken van de Tiger uitgeklopt. Het dekentje dat ook de 2 jaar dat we samen over de wereld backpackten mee was. Afgelopen maanden lag jouw voetbalveldje op de bank. Jij altijd met je kont op de middenstip.

Het bed blijft een raadsel. Ik vermoed dat iemand jouw schilfers onbedachtzaam heeft weggeveegd als roos op de kraag van een bloes. En nu zo ’s avonds alleen werd ik daar heel driftig van en boos om. Ik had voor het eerst het soort tantrum dat kinderen hebben als ze de zin niet krijgen inclusief brullen, rood aanlopen en jezelf dramatisch op de grond werpen. Gelukkig heb ik een plukje haar.

16 november werd jouw euthanasiewens vervuld. Je kon niet meer. Het was op. Ik zie nu pas op foto’s hoe ziek je bent geweest. Sinds D-day heb ik zeker 89 waxine lichtjes gebrand. Ik ben daarmee enorm in de weer. Ten eerste omdat het waxine van Ikea is: kwaliteit met een heel beperkte brandduur.

Ten tweede: ik heb wel 5 brandhaarden voor jou die ik nauwlettend in de gaten houd. Panisch dat zo’n kaars uitgaat. Bang dat jouw liefde – die nog zo voelbaar is – met het opbranden van het lichtje uitdooft. Misschien maak ik me wel zorgen dat jij zonder waxine de weg naar huis niet vindt. De kaarsjes zijn als de broodkruimels van Hans & Grietje.

De zomer van 2018 was net zo langgerekt als jouw kanker. Toch is het opeens eind november. Het geluid van autobanden op het asfalt herinnert aan de novembermaanden dat ons leven normaal was. Jij lekker aan de slag in Den Bosch. Ik bezig met schrijven, masseren en coachen. Het ruikt, voelt en hoort als een gewone werkdag. Ik mis je thuiskomst.

Beelden van ons leven samen zie ik overal. Ze doen geen pijn. Ik vind ze vaak grappig, lief en ontroerend. Soms irritant, saai en stom. En als ik wil drammen, schreeuwen of jengelen: “Kom terug bij mij; ik wil dat je terugkomt!” val ik halverwege stil. Want zo ziek als jij was, zo wens ik natuurlijk alleen maar rust voor jou.

Tijdens het jengelen werp ik me gewoon op jouw voetbalveldje. Of ik trek jouw sokken aan (nadat ik ze heb gekust omdat jouw tenen erin hebben gewoond). Op je nachtkastje staat ‘verse’ mandarijntjes uit blik. Ik zou zweren dat je er af en toe nog een partje uithaalt net zoals jij deed voordat je jouw laatste woorden uitsprak: “Ik houd van iedereen”.

Rouw voelt als een paukenist die dagen lang met een minimalistisch concert bezig is. Jou missen dreunt de hele dag door. Omdat ik het sinds jouw dood koud heb, ril Ik de hele dag een beetje. Ik ben niet meer warm te krijgen. Het is alsof jij met jouw laatste adem de thermostaat van mijn lijf op hol hebt geblazen. Wat mij betreft mag het er allemaal zijn. Ook dit is een avontuur.

***
in juli 2018 werd de liefde van mijn leven so far plotseling ziek. Op 16 november ging zijn euthanasie wens in vervulling. Ik schrijf over mandarijn uit blik, geurtjes, ass wipes en liefde. Dit is mijn verhaal over R O U W.