Op het witte doek gebeurt het. De Achterblijver ontvangt zo’n magisch postuum bericht. Ik wacht er al even op. Flessenpost van jou die bij de Rijnkade aanspoelt. Een stapel brieven met zo’n mooi lint erom dat casual tussen jouw sokken ligt. Of voice message berichten op de iPad die jij geheimzinnig de C&D tapes noemt. Jij vindt dit zo grappig dat je er op eigen wijze invulling aan geeft.

Als ik het weekend aan het opruimen ben, vind ik de aardbeien wegwerpcamera. Jij kocht het voor me op de eerste editie van Free Your Mind in 2004. Ons eerste festival toen er eigenlijk nog geen sprake was van samen. De camera was ik niet echt vergeten. Het was alleen heel ver naar de achtergrond verdwenen. Al die tijd lag het te wachten op het juiste moment. De aardbeien nog steeds fris rood. 

Ik heb het maandag direct naar de Hema gebracht en kan niet wachten de foto’s op te halen. Ons weer te zien. Te gluren naar het moment dat ons leven samen nog moest beginnen. Al onze avonturen nog in de toekomst lagen. De ervaringen die inmiddels zijn geleefd. We gingen zo in elkaar op dat we er niet aan dachten foto’s te maken. Laat staan ze te ontwikkelen. Alles heeft zijn tijd.

Misschien is het zaterdag ‘al’ klaar. Lekker old school zeg ik tegen de Hema medewerkster. Ik wacht ongeduldig af tot zaterdag. Maar jullie vraag ik om nog wat langer aan de klif te hangen. Ik ga er een week tussenuit. Richting de kust met laptop, kat en Netflix. Juist ook om te schrijven. De volgende RRRauw verschijnt op 19 februari. 

Toen de dagen begonnen te tellen, vroeg ik: “Kom je me halen als ik zover ben?”. “Echt wel”, zei je. Ik giechelden omdat ik dan oud ben. Ik heb mezelf namelijk al oud gezien als tevreden golden age lady met warrig opgestoken haar, sterke trekken en zo’n vervilte kater op schoot. Op de veranda schommel ik tevreden heen en weer op onze liefde die zelfs de ondergaande zon overstraalt.
 
As you think so you become. Wat we over onszelf vertellen, houden we voor waar. Ik weet zeker dat je mij zult herkennen op onze laatste date. Of eerste date – het is maar vanuit welk perspectief kijkt. Want vlak voor jouw dood toen jij zichtbaar, zacht en vol liefde scheen, zag jij steeds scherper dat liefde onvoorwaardelijk is en geen filter heeft. 

Nog steeds zoek ik je overal. Vrijdag droomde ik dat ik op Skyscanner een ticket voor 235 euro naar Sydney vond met een totale reistijd van zeventig uur. Vooruit maar, dacht ik in mijn droom, dan vlieg ik direct door naar Nieuw Zeeland. Wij toerden daar zes weken rond in onze Pinky & The Brain Volkswagen camper en waren er schaamteloos gelukkig. 

We vlogen van Singapore naar Christchurch via een stop-over van acht uur in Sydney. We wandelenden langs de Opera, sliepen in Hyde Park en kwamen als door een wonder onze reisvriendin Elena tegen. Zelfs in zo’n groot land blijkt de wereld klein. Ik koop het ticket. Vlak voor ik wakker word, stijg ik op. Dat heerlijke gevoel van los komen. Vrij zijn. Ik ben even helemaal vrij.

In de afgelopen jaren hebben we het los zijn van elkaar regelmatig geoefend. En ik voelde dat ik het kon: op eigen benen staan. Alhoewel het in het begin zo onwennig was, eenzaam voelde, verloren. Af en toe waren we zo ver van elkaar dat wanneer je terug kwam het weer wennen was. Alsof we iets nieuws in onszelf en elkaar hadden ontdekt. 

Je grapte steeds dat je mij uit Den Haag hebt gered waar ik me zo eenzaam voelde. Niet verbonden. Ik ben je zo dankbaar voor wat je mij hebt laten zien. Samen creëerden we ruimte om te ontdekken, vallen en opstaan. Nu ik eindelijk onafhankelijk mijn eigen weg durf te volgen, laat je mijn hand los. Dat maakt je de grootste Superheld die er bestaat. Net als jij draag ik nu mijn eigen lot. Niet dat van een ander. 

Ik kijk uit op het prachtige boeket van Chris en Carien dat vorige week door Bloomon is bezorgd. Net als de woensdag voor jouw dood. Het boeket dat ik voor jou in de gang heb gezet om er vanuit bed naar te kijken. Na jouw sterfdag bloeiden de bloemen nog wekenlang elke dag mooier. De roos die jou nog heeft gekend, ligt gedroogd naast de mandarijn-uit-blik op je nachtkastje. 

R O U W  voelt alsof alles aanwezig is om door te gaan met leven. De draad oppakken zonder jou voelt tegennatuurlijk. Ik wil jou 77 dagen de toekomst in trekken totdat jij weer in mijn tijdzone bent geland. Loslaten voelt als toegeven; bekennen dat jij niet meer bestaat. Als ik in de keuken sta, zie ik je in de tuin werken. Je kijkt op, glimlacht. En ik voel dat je diep gelukkig bent. 

in juli 2018 werd de liefde van mijn leven – so far – plotseling ziek. Op 16 november ging zijn euthanasie wens in vervulling. Ik schrijf over mandarijntjes uit blik, magische avonturen en pure liefde. Dit is mijn verhaal over  R O U W.