Vrijdag heb ik vijftien jaar liefde gevierd. Ik trein naar Den Haag en plof neer aan het strand van Scheveningen. Jij zorgt voor zon en trekt met de herinnering aan ons geluk alle wolken weg. Ik bestel appelgebak met slagroom. De ober kletst vrolijk over momentjes pakken, vakantiegevoel en genieten. Hij brengt een mini-fles bubbels in een wijnkoeler, doet alsof ik premium champagne bestel en schenkt in. Op hetzelfde moment klinkt ‘Celebration’ van Cool & The Gang. In alles ben jij aanwezig. 

Den Haag, een vorig leven. Het leven voor jou. Ik woonde er acht jaar. Het is de stad die ik niet voelde, waarin ik bevroor en over Godzilla droomde. Jij woonde in Arnhem. We pendelden een jaar tussen oost en west. Eerst alle seizoenen zien, dan samenwonen. Die heerlijke eerste zomer samen. We lagen aan het Zwarte Pad, dansten op festivals en schilderden de muren in Kriebel en Identiteit nadat we op het strand een jointje hadden gerookt. 

Misschien was ik direct verliefd. Alhoewel ik net een sneeuwbol ben. De viking uit IJsland op de Filippijnen, het aanstormende opera talent vorige maand in de praktijk (van wie ik hoop dat hij dit niet leest), de zeeman met stoere verhalen in Chiang Mai. Mijn vlinders schudden even snel op als dat ze neerslaan. Ik vond jou toch altijd leuker. Jij hield van heel andere dropjes, sprak in flowcharts en kwam wars van mijn zweeftapijterij vaak met een magisch realistisch antwoord.

Via de Haven loop ik naar de Van Boetzelaerlaan. Ik pak tram 16 en wandel over de Laan van Meerdervoort richting Noordeinde. Ik voel me als Forest Gump die het verleden eruit rent. Misschien is zo’n epische tippeltocht ook wat voor mij. Ik begin wat sneller te lopen. We hebben zoveel ervaringen samen dat ik wel tien keer de aarde rond moet om leeg te lopen. Daarbij zijn de verhalen die we samen weven zo krachtig dat ze door alle dimensies van tijd en ruimte galmen. Liefde verbindt. 

Die connectie voelde ik pas in 2013. Ruim 40 jaar schopte ik tegen mijn ervaringen aan. Ik heb ze verdraait, ontkent, onderdrukt en als kogelstoter weggestoten. In India volgde ik de Siddha Kundalini training bij Dani Sher. Het besef kwam in diepe meditatie. Ik had nooit ‘Ja’ gezegd. Ik herinner dat moment als het aaneenrijgen van kralen. Alsof alle ervaringen als lego blokken in elkaar klikten. Sinds deze a-Ja Erlebnis schijnt mijn hart in ieder geval wat lichter.

Aan de Lange Vijverberg blijf ik staan. Ik zie jou in het Torentje. Vanachter het raam kijk je me aan. De Hofvijver als zee van tranen tussen ons in. Op dat moment begrijp ik dat jij vandaag niet komt. Dat het geen zin heeft je te zoeken. Het is op. Thuis leg ik mijn hoofd op jouw kussen. We kijken samen naar de fotoserie die ik voor jouw dienst maakte. Je geur stelt gerust. ’s Nachts dreunt de paukenist op het ritme van mijn hartkloppingen door. Jij, wij en ons behoort nu ook tot een vorig leven. Net als Den Haag. 

Ik ruim iedere dag wat op. De onderbroeken en sokken la is leeg. Ik lach hardop als ik jouw Björn Borg bloemetjes boxer zie. Zo’n florissante print trek je alleen aan als je geen sex wilt. Zaterdag pak ik je rugzak, sport- en werktas uit. In elke tas vind ik een schat. Een sticker uit Thailand, een beeldje van de lachende boeddha en een kettinghanger met Keltische knoop. Leven, dood en wedergeboorte. Je kocht het in Asturias, de geboortestreek van je vader, de eerste keer dat je me meenam.
 
Gister kwam Klaas, de bomenkweker. Onze laurier is ziek. Klaas stelt gerust als een eik. Zijn stem komt van zo’n diepte dat hij enkel het hoognodige zegt. ‘Is je man dood?’. Ja, zeg ik en zet koffie. Als we in stilte over de tuin staren, legt Klaas een hand op mijn schouder. Ik voel het verdriet uit mijn wortels omhoog kruipen. ‘Maar het gaat wel goed met je toch. Ben je trots op jezelf?’. Ik zeg ja en begin te snoeien. De tranen glijden geruisloos over mijn wang.  

Op zoveel momenten ben ik met jou bezig. Als ik op de wc zit, boodschappen doe of op de fiets spring naar de stad. Zondag werk ik in de tuin. Ik zet de slaapkamerdeur open zodat je me uit bed kan zien. Het voelt net als die lange laatste zomer. De tuin is jouw trots. Nu doe ik het erbij. Je hebt gezien dat ik het kan en er plezier in heb. Als ik mijn ogen half dicht knijp en door mijn wimpers gluur, zie ik je liggen in bed. Je lacht tevreden. ‘Goed hoor C’eetje, wat is de tuin weer mooi’.

R O U W  voelt als Groundhog Day. Iedere dag opnieuw ontrafel ik ons leven. Ik pluis fragmenten uit en vraag me af waar ik meer had kunnen geven. Vooral omdat ik je nog zoveel had gegund. In de diepte van het moment, vertraagt de tijd. Ik loop terug naar jouw laatste kus, reis door onze avonturen achterwaarts en sta stil op Den Haag Centraal. Het is net 13.00 uur. Nog enkele minuten dan schudt jouw ziel blijvend mijn vlinders op. 

In juli 2018 werd de liefde van mijn leven – so far – plotseling ziek. Op 16 november ging zijn euthanasie wens in vervulling. Ik schrijf over mandarijntjes uit blik, magische avonturen en pure liefde. Dit is mijn verhaal over R O U W.