26 weken rouw. Ik pak je hand. In je arm zit het infuus waardoor de dood straks naar binnen sluipt. Je neemt een laatste partje mandarijn-uit-blik. ‘De dokter is er’, zeg ik. Nog even en je bent vrij. 26 weken. Ik weet nog goed dat we een half jaar op reis waren. We zaten in Varkala, Zuid-India. Ik ben de chaos, hete curry’s en mieren snelweg in onze kamer zat. Backpacker burn-out. Ik verlang naar westers gemak, oostenwind en mijn eigen prak. In ons ‘kantoor’ – de veranda voor onze hut – boeken we daarom spontaan een camper avontuur in Nieuw Zeeland.

Voor altijd ligt ons plezier als roadmap in mijn hart. Met jouw dood ontwaakt langzaam een nieuw leven. De ochtend komt als vriend. Een nieuwe dag waarop jij thuis kan komen. Misschien kom je terug van ver, land je vliegtuig vroeg en haal ik je zo op van Arnhem Centraal. Misschien ben je naar yoga bij Indoor en drinken we straks een café d’amour in de tuin. Door de dag heen groeit mijn onrust als een elastiek dat steeds verder uitrekt. ’s Avond veert de realiteit onvermijdelijk hard terug. Ik wacht nog steeds op jou. 

In de praktijk masseer ik deze week een bijzondere vrouw van 60. Ik zie fragmenten van haar leven, voel het plezier. Na de behandeling ziet ze er zo anders uit. Speels, vrolijk en meer verbonden. Ze geeft me blij een knuffel. Na afloop rijd ik naar de Posbank. Ik herinner de leuke dingen die wij deden, ons plezier. Reizen, kamperen, festivals. Met jou was alles luchtiger. Op de Zijpenberg drink ik een bakkie. Als ik mijn mok inpak, zie ik tot mijn verbazing dat jij een perfect hartje van koffiedik hebt achter gelaten. ‘Wauw’, giechel ik: ‘Dat is pas een café d’amour’.

Vannacht droomde ik over jou. Ik kus je een laatste keer. Jij zegt dat ik je nog heel erg zal missen. ‘Dat doe ik nu al’, fluister ik. Rouw begon toen jij nog leefde. Soms veer ik op jouw liefde licht uit bed. Trekt in de middag het gemis als lood naar de benen. Ik wil blijven bewegen omdat ik vooruit wil. Samen met jou. Elsbeth, een lezeres van RRRauw, stuurde me een prachtige TEDx over verlies. You don’t move on. You move forward with it. Zo voelt het precies.

Ik schrijf een ochtend bij Bomboca, een Portugese koffiebar aan de Eusebiusbuitensingel. De zon schijnt. Verschillende nationaliteiten lopen binnen voor een koffie to go. Het voelt als samen op reis. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en ben terug in Cartagena, Caye Caulker en Varkala, waar de zon goud kleurend ten onder gaat in de Arabische zee. Jij bent bij mij. Het avontuur zit niet in afstanden, korte en lange reizen. Er zit een wereld aan mogelijkheden in één enkel koffie moment. Ik bestel nog een cappuccino en geniet.

Rouw heeft humor. Om de haverklap is er iets met mijn tanden. Vullingen breken af, gaatjes vallen als motten mijn gebit aan en een verloren gewaande verstandskies zet alsnog door. Voor het bezoek aan de tandarts masseer ik in de praktijk een hooggevoelige twintiger met een levensverhaal dat diep raakt. In de stoel van de tandarts kom ik tot stilstand. Mijn lip trilt. Op het geluid van de boor barst ik direct in huilen uit. Ik ben ook letterlijk van mijn pad af en schamp op weg naar huis nog een auto. De realiteit botst met het ongeloof dat jij er niet meer bent.

Ik pak zo de trein naar Haarlem. Martin haalt me van het station. Jouw jongere broer die ouder wordt dan jij. Samen rijden we naar San Blas, Bloemendaal. Ik wil over de zee staren vanaf de plek waar ik je 6 maanden geleden voor het laatst heb zien genieten. Verzonken in eindeloos morfine-staren. 26 weken RRRauw! voelt veel korter dan 6 maanden. Ik brand nog altijd trouw waxine, deel verwonderingen en lach naar je voor ik ga slapen. Ik heb afscheid genomen van enkele vrienden. In liefde vanuit gedeelde herinnering aan jou laat ik ze los. 

R O U W  voelt als het uitgommen van 15 jaar samen. Tegen het licht van mijn ziel blijft de afdruk van onze liefde altijd zichtbaar. In de stilte ben ik op zoek naar jouw stem. Ik vraag me af hoe ik je ooit heb laten gaan. Stap voor stap wandel ik over de bodem van het ravijn. Het licht dichtbij zodat ik blijf zien wat vlak voor me ligt. Af en toe sluit jouw hand beschermend rond mijn vuist.

In juli 2018 werd de liefde van mijn leven – so far – plotseling ziek. Op 16 november ging zijn euthanasie wens in vervulling. Ik schrijf over pure liefde, magische avonturen en mandarijntjes uit blik. Dit is mijn verhaal over R O U W.