Sinds jij dood bent, vergeet ik van alles. In mijn bovenkamer is enkel ruimte voor jou. Het overige raast in een bobslee door mijn hersenbaan. Wat ik the day after heb gedaan, welke maand het is, waarom ik maar met de helft van de boodschappen thuis kom ondanks een strak geregisseerde lijst: ik houd het niet bij.

Afgelopen weekend huilde ik op 7 verschillende manieren: gillend, zeurend, snikkend, zwelgend, piepend, smekend en geluidloos. Het moet voor de buren als een vals zingend karaoke koor hebben geklonken. Het stopte omdat ik er zelf om moest lachen (vooral om het piepende geween met de lange uithalen). Achter mijn ogen ligt een stuwmeer aan tranen.

Gelukkig worden de dagen korter. Het kan me niet vroeg genoeg schemeren. In het donker zie ik jouw licht beter en mijn eigen fakkel die ik dichtbij vasthoud en op elke stap vooruit laat schijnen. De teller staat op 154 waxine lichtjes. Ik heb betere kwaliteit in huis gehaald en het aantal brandhaarden van 5 naar 3 terug gebracht.

Mijn longen zuigen zich steeds verder vol verdriet. Ik zit in een trein die in tegengestelde richting rijdt, steeds verder weg van jou. Het gemene is dat het geen sneltrein is maar zo’n boemeltje. Bij elke stop wil ik uitstappen. Het op een hollen zetten naar jou. Ik wil je weer vasthouden, kussen en in de ogen kijken. Ik wil terug naar ons afscheid, de dag dat jouw lot werd bezegeld, onze eerste date.

Jij bent je hele leven bang geweest dat je kanker zou krijgen. Bij iedere griep riep je: “Het zal toch niks ernstigs zijn?”. Waarop ik dan nuchter Gronings “Neehee, natuurlijk niet” antwoordde. Maar nu had je opeens een gaat-u-maar-naar-huis-er-valt-niks-meer-aan-te-doen-kanker-met-uitzaaiingen en hooguit nog een aantal weken te leven. Om precies te zijn 3,5 maand.

Jij hebt een fantastisch leven gehad: fijne ouders, geweldige jeugd, flink gefeest en samen hebben wij jaren lang gereisd. Zo’n fijn leven mag ook wel als je voor maar 50 zomers tekent. Jij hebt jouw leven volledig omarmt. Je lot zo waardig gedragen. Hoe kan ik ooit nog nee zeggen tegen ervaringen die minder leuk zijn. Ik ben zo trots op jou.

Deze herfst zijn we versneld samen oud geworden. Van Max Verstappen naar Omroep Max tempo. Uren lang keken we slow-tv: Ik vertrek, We zijn er bijna, Helemaal het einde. Hilarische titels met de dood op de drempel. Ook keken we huisjes- en reisprogramma’s. Zo droomden we nog een beetje van een toekomst samen die er niet komt.

Het is verschrikkelijk dat ik je moet missen. Maar het was onverdraaglijk geweest als ik je helemaal niet had gekend. Jouw dood is het diepste wat ik ooit heb ervaren. Ik laat je los en dat is helemaal niet zo moeilijk. Loslaten vanuit liefde gaat vanzelf. Ik ben dankbaar dat je me dat hebt laten voelen. Ik houd zoveel van jou.

Vrijdag heb ik op je tweede sterfweek geproost. Uit het raam bij Cafe Vrijdag zag ik je staan in het park achter Musis. Een jongensachtige man met dezelfde lengte, mimiek en kleding: zo’n grijs wollen mutsje, werkbroek met verfvegen en een bodywarmer. Jouw tuin- en kluspak. Misschien had je het aan omdat ik die ochtend driftig heb staan snoeien in de tuin.

R O U W voelt alsof de 7 dwergen van Sneeuwwitje 16 uur per dag in mijn borst- en buikstreek staan te hakken onder een aanhouden ‘hey ho, hey ho’. De paukenist dreunt er diep en vertraagt onhoorbaar zijn ritme. Voor het eerst dringt het tussen zijn slagen door. Jij komt nooit meer terug bij mij.

***
in juli 2018 werd de liefde van mijn leven – so far – plotseling ziek. Op 16 november ging zijn euthanasie wens in vervulling. Ik schrijf over mandarijntjes uit blik, omroep Max en pure liefde. Dit is mijn verhaal over R O U W.