Ik ben in Groningen voor ‘my first party’. Het is anderhalf jaar geleden dat ik op een borrel ben met meer dan twee personen want jouw crematie telt natuurlijk niet mee. Rond middernacht stap ik verregend ons huis binnen. Ik drink verstandig water, dender in slaap en droom over jou. Jij staat op uit de dood en pakt het leven als voorheengaan op. Wij zijn op setjesvakantie in een huisje met droomkennissen, mensen die ik in het echte leven (nog) niet (her)ken maar met wie ik in dromenland al jaren optrek – misschien ken je het wel. Jij ligt moe op bed. Buiten regent het zo hard dat de vloer van onze slaapkamer een paar centimeter onder water staat. Ik mop het water weg richting het putje onder het bed.

Plotseling sta je op. Ik wil naar huis, zeg je. Ik kijk op van mijn waterwerk en zie dat je op je maag, buik en rug enkele grote bulten hebt. Het komt er nu allemaal uit, zegt een droomkennis die uit het niets in de deuropening verschijnt. Je bent gewoon aan het Dtoxen, concludeert hij. Ik ben zelf ook nog aan het ont-D-ën denk ik in mijn droom, giechel en wil de woordvondst met jou delen. Jij vindt het flauw, grinnikt omdat ik er zo opgewonden over doe en zegt, Ceetje, dit is zeker weer zo’n typisch Gronings woordgrapje. Nee, dit is niet Dtoxen hoor, zeg ik streng tegen de droomdokter (wat weet hij er ook van). Dit is kanker, hervat ik serieus en krijg het gevoel dat ik jouw ongeneeslijkheid moet verdedigen. We zien dood niet altijd voor wat het is, ontkennen het of vegen het weg net zoals we soms met het leven doen.

Wij weten allebei beter. Jouw kanker is terug en dat voelt een beetje als daar-gaan-we-weer. Jij kreunt direct, oh nee, niet weer die pijn terwijl je ‘in real life’ bleef ontkennen dat je pijn had. Ik denk hardop, we moeten onmiddellijk euthanasie regelen zodat het niet te lang voor je duurt. Jij vraagt of ik je ouders wil bellen. Switi, vertel jij ze dat ik weer dood ga? Wij hebben het eerder gedaan, dat elkaar laten gaan. Je kijkt me aan en het is liefde. Eigenlijk is sterven maar een routineklus. We zijn het gewoon vergeten omdat we ons droomleven zo gemakkelijk alledaags weer konden oppakken. Je kijkt me aan en ziet me opeens. Wat ben je mooi, is het laatste dat je tegen me zegt voordat ik wakker word. #rrrauw #rouwroman #rouwraaktiedereen

p.s. mijn auto is klaar. Hij rijdt weer als een zonnetje, zegt de monteur. Vrijdag 17 januari vertrek ik richting Spanje. Slowly driving my way down. Ik neem je stiekem mee naar Rumoro💃

CARINA WIEGMAN (Groningen, 1972) reist, schrijft en geeft taoïstische buikmassage. Ze studeerde levensloop psychologie aan de Open Universiteit. In 2004 loopt ze via een datingsite de liefde van haar leven so far tegen het lijf waarmee ze 15 jaar over de wereld zwerft. RRRauw! is haar debuutroman (november 2019).

Leen & lees RRRauw! in de bibliotheek Arnhem en bij het Forum in Groningen. Koop mijn boek bij Van der Velde in Groningen of bij HetColofon, Hijmans Omgerijmd in Arnhem of in Velp. Bestel, luister en lees uit je luie stoel RRRauw! in paperback, e-boek en luisterboek via >>www.rrrauw.nl