Anderhalf jaar geleden sterft de liefde van mijn leven so far. We zwerven 15 jaar over de wereld, zijn schandalig gelukkig. Ons huis is verkocht. Ik geef op om te winnen. In 40 dagen tel ik af als hink-stap-sprong naar nieuw G E L U K.

Dag 20 | halverwege countdown. Ik mis Rumoro en heb Fernweh. Over drie weken vlieg ik zuidwaarts. De KLM bericht dat mijn vlucht is geannuleerd. Links, rechts of via een omtrekkende beweging, het lukt vast wel ergens te landen. Ik annuleer de vlucht, vraag een voucher aan en zie erna tot mijn grote schrik dat ik een fout heb gemaakt. Ik kan gewoon heenvliegen, dezelfde dag nog, maar ben omgeboekt naar een andere vlucht. Wat doe je weer onhandig, Switi, gniffel je terwijl ik 40 minuten in de wachtrij tandenknars om deze volle maanmisser recht te zetten. Ik kruip tijdens het opruimen dwars door duizenden gevoelslagen heen en reis tegelijk mentaal de toekomst in. Bij Unquera rijd ik de tunnel uit en zie de rotskust voor Llanes liggen. Ik rijd omhoog, neem de laatste draai scherp naar links, het doodlopende pad naar Rumoro, waar de meiden in de wei staan en Ducche de oren spitst. Soms ben ik bang dat het verdwenen is net als jij en dat het niet meer lukt ooit op bestemming te komen omdat mijn wieg tussen de bergen is uitgewist.

RRRauw! #throwback WEEK 48

Vannacht droomde ik dat we in een vliegtuig zaten. Jij bent ziek en gaat dood maar er is tijd voor een laatste reis. Laten we naar één van de -stans gaan, zeg je. Tajikistan, gil ik, daar maken ze tzazikisaus. Droomfonologie. Jij grinnikt. Het vliegtuig is een vierzitter. We worden vooraf gewogen. Op de startbaan komt het koekblik nauwelijks vooruit. Ik begin spontaan mee te trappelen alsof ik in de loopauto van Fred Flintstone. Het is vijf uur vliegen in een lowcoster die geen maaltijd serveert. Maar dat past toch helemaal niet bij zo’n laatste reis, denk ik verontwaardigd. Op zo’n laatste vlucht hoort op zijn minst een avondmaal te worden geserveerd. Tijdens take-off, kijk ik naast me en zie dat jij naar gene zijde vertrekt. Ik word wakker met het prachtige woord Fernweh. Het is bijna net zo mooi als het Japans voor zonlicht-dat-door-de-bomen-schijnt, komorebi, waarin ik jou zo vaak zie spelen. Fernweh is het verlangen naar ver, het onbekende en onderweg. Ik leg mijn schrift op de grond, snuif stallucht op en knik naar de bergen. Op Rumoro pak je me stevig vast, geborgen in natuursteen. Want juist hier ben jij aanwezig als ik gelukkig ben, thuis en op mijn plek.

Dag 21 | Ik neem een lepeltje droomsap, slaap de 3-5 AM club voorbij en houd vlak voor ontwaken een seance met een tiener tweeling. De één is serieus, gefocust, de ander beweegt giebelend van het onderwerp weg: hun overleden grootmoeder. Ik zit mediamiek helder te voelen, zien en weten terwijl ik een wit porseleinen kopje vasthoud waaruit oma nog gedronken heeft. Als je het kopje naast je bed legt, zeg ik tegen de serieuze helft, dan kan oma er ’s nachts haar wijsheid ingieten. Wat over de rand stroomt is dan voor jou, besluit ik de channel. In mijn droomsequel zoek ik vervolgens naar jou maar ik vind je niet en dat prikt zo scherp als wasabi. Ik slaap uit tot 7 uur, lach naar je op ons laatste selfie en zie op de kalender dat jouw vader jarig is. Dat is toch een bezoek aan Hemels waard, Christaan of Metropole. Jij trakteert.

RRRauw! #throwback WEEK 29

Ik stap bij Monki naar binnen, trek een rok uit het rek en bedenk dat je op school niet veel leert naast taal, rekenen en geschiedenis. Boekjeskennis. Hoe je liefdevol voor jezelf zorgt, toner vervangt of gezellig samenwoont, staat niet op het rooster. En ook niet hoe je afscheid neemt van je eerste knuffel, huisdier of liefde. Vakken waar je pas echt wat aan hebt. Levenswijsheid. De ervaring leert, bijvoorbeeld hoe je omgaat met emoties. Op mijn achttiende kamp ik met een serieuze suikerverslaving die rond mijn dertigste trek kreeg in een rebound. Suiker maakt traag waar het geraffineerde lessen in grenzen, gevoeligheid en zelfliefde betreft. Ik heb ermee afgerekend. Geen zoetigheid die jou vervangt. Ik ga het allemaal aan, verteer en bestel bij Metropole gewoon een appeltaart met slagroom.

Dag 22 | de mini buitenbar en -vriezer zijn leeg. Er ligt een doos Calippo’s in. Ze zijn van jou. Ik ben zelf Raketjes fan alhoewel de Apollo (1, 2, 3 je proeft het zo, het is ijs van Caraco!) wat mij betreft de Raket overstijgt en op grote hoogte voorbij schiet vanwege het chocolade puntje. Remember? Jouw cola Calippo’s, een enkel perenijsje en het sorbet-rode-vruchtjes-ijs gooi ik weg. Ik zie je intens genieten, mijn hoogste geluk dat zo diep van binnen gloeit dat het de poolkap doet smelten. En ik herinner het zo goed omdat het leven je verder niets meer ter vertering kon bieden. 

RRRauw! #throwback WEEK 52

Ik verlang naar niet weten, naar Spanje, Rumoro en terugrijden via het kasteel de Pierrefonds. De wachtweek waarin we Tour de France kijken. Ik wil terug naar 27 juli. In het kamertje blijven dat verraadt dat je ziek bent. De weken erop van proteïne shakes, eten-wat-je kunt en alles met roomijs. De laatste ritjes naar de AH voor appelmoes, Calippo’s en mandarijntjes-uit-blik. Het ziekenhuisbezoek. We waren tenminste nog samen onderweg.

Dag 23 | de Pinksterstingray prikt venijnig. Ik vind jouw overlijdensakte, het F-formulier (vermomd als boekwerk) dat het leven fiscaal ten einde brengt en archiveer als bedreven paperasdoula de belangrijkste sterfstukken achter het tabblad van mijn eigen uitvaart. Gewoon een borrel met hapjes, zie ik onder speciale wensen wanneer ik de ordner dichtsla. Ik fiets naar de stad om stipt 12 uur bij Babo op het terras te proosten en denk terug aan onze eerste camping in California. We vliegen via Japan de datumgrens over naar LA , zijn 36 uur wakker en willen pas na een frisse duik de camper in. Jij rent de zee tegemoet maar huppelt een minuut later druk gebarend terug. Gezellig, giechel ik en zwaai vrolijk mee op jouw ritme. Je danst over het strand vanwege een pijlstaartrog. Baywatch komt in actie en rijd ons terug over het strand om jou in een voetenbadje te zetten zodat het gif eruit trekt. Het pinksterweekend steekt. Ik rommel in de schuur tussen onze tenten, loop tegen jouw douchekruk aan en begin onmiddellijk te huilen. Het is klaar voor vandaag. Ik vouw de grote tent op, steeds kleiner en loop na de laatste vouw naar je toe voor zo’n gelukkige kus. Ons opvouwritueel.

RRRauw! #throwback WEEK 34

De huilbui breekt door. Ik sta onder de douche. Jij zit plotseling op de kruk voor me. Nadat ik op de morfine booster heb gedrukt, zeg je sinds lange tijd, ik voel me heerlijk. Ik zie jouw kans schoon, sleep je mee en was haren, borst en rug. Jij vindt vooral het naspel fijn als ik je op bed in één tel warmwikkel in mijn flamingo fleecedeken. Het krukje heb ik speciaal voor jou bij de Ikea gehaald. We wilden geen thuiszorgspullen. Op de parkeerplaats bij de Ikea zit ik in jouw leaseauto te huilen. Ik denk terug aan onze Ikea fase, de Klubbo, Bekväm en Aneboda. Ons begin. Ik droog me af en ga huilend aan jouw kant van het bed liggen. Het hoofd rood betraand met warme wangen op de buik van de Koele Kikker.  

Dag 26 – 24 | jouw hangmatplek achterin de tuin is klaar voor een mindless pinksterweekend. Ik wil rauwpauze om te lanterfanten, mind floaten en om een tel weduwevrij door het leven te schommelen. Die momenten worden langer. Ik ben niet meer elke seconde met jou bezig. Maar rouw kleeft aan mijn huid als een hardnekkig virus. Mijn rouwfurby hongert onstilbaar naar jou. 

RRRauw! #throwback WEEK 23

Rouw is altijd aanwezig. Het maakt botten broos en treft je off guard wanneer je de tuin harkt, je wekelijkse boodschappen doet of voor de spiegel je snordons staat weg te snoeien. Rouw hapt toe als een krokodil die uit het water komt en je niet hebt zien liggen. Ik zit in mijn grief cave want de buitenwereld triggert. Een gevoelig gekraakte muzieknoot, de zon die precies om 14.53 op mijn gezicht schijnt of de kleur blauw in de sjaal van een marktkoopman. Rouw heeft ADHD en beweegt voortdurend rusteloos van binnen naar buiten en weer terug. Het is een perpetuum mobile.

Dag 27 | Ik ben mijn humor kwijt. Het is opgelost in de zuurste bui ever. Dat hartelijke lachen is verdwenen uit de badkamerspiegel en gewillig achter mijn mondkapje gekropen. Rond de lippen is geen spoor van maar de flauwste grap te vinden. Rouw staat in mijn gezicht gegriefd. Eigenlijk zou ik door een lachspiegelstraat met kietelflappen moeten lopen of rondhuppelen door de Efteling om in een spannende attractie of het Sprookjesbos dat nukkige rouwgrommen weg te laten toveren. Ik mis het lachen, dat onverwachte samenschateren van onze humor. Jouw lol is ad rem, droog en trekt vanuit het niets op tot schuddebuiken. Ik ben meer van scheetgein en meligheid zoals inzoomen op afstandsfoto’s om te tienergiechelen wanneer blijkt dat jij weer zo’n gek hoofd trekt. Ik word het gisteravond bewust wanneer ik voor Ronald Goedemondt yoga en midden in een cat-cow breathing proestend op mijn buik neerplof. Wat grappig, D, zeg ik hardop en kijk schuin naar jouw foto. Ik ontspan. Dat heerlijke lachen. Het hikken van jouw gniffel. Misschien loop ik wel te vaak in een spijkerbroek, denk ik zuur alsof kosmische humor voorwaardelijk is. Ik trek een kleurige rok aan, veeg een lijntje rond de ogen en loop straks naar de stad voor een ijsje. Het is jouw sterfweekdag. Jij trakteert.

RRRauw! #throwback WEEK 6

Je hebt een lelijke schuurplek op je heup. Met cavilon spray ik er een beschermend laagje over. Ik sta bevlogen te mantelzorgen. Gaat het goed, Switi? Ik kijk op. De spray druipt van je been. In de lucht hangt de geur van munt. Ik kijk in mijn hand naar de verpakking Droge Mondspray van Dr. Vogel. Jij giert van het lachen. De laatste keer voluit. Het deed vast pijn. Lachen heelt als huilen.

Dag 28 | Next level rouwdouwen. Ik graaf nog wat dieper in het memory lab van misschien wel ons grootste avontuur. We backpacken tussen 2013 en 2015 zesentwintig maanden over de wereld, lopen hand in hand tientallen landen binnen. Ik vind jouw paspoort. En het raakt me zo omdat het tot 2026 geldig is. Als je terugkomt, hoef je niks te regelen want je kunt zo weer samen met mij op reis. 

RRRauw! throwback WEEK 2

Je hebt een fantastisch leven met fijne ouders en een geweldige jeugd. Je hebt gefeest, gereisd, geleefd. Zo’n fijn leven mag ook wel als je voor maar vijftig zomers tekent. Jij hebt jouw leven volledig omarmt, je lot zo waardig gedragen. Door het reizen hebben we een wereldwijde familie opgebouwd en de warmte van deze tribe sluit zich nu als jouw voetbalveld fleecedeken om me heen.

Dag 29 | Dit is de Koele Kikker, jouw eerste verrassing. Je komt ermee aanzetten op de Koninginnemarkt in 2004 en noemt hem ook wel Troostkikker. Voor als ik er niet ben, zeg je erbij. In de buitenkoelkast vind ik jouw laatste cadeau. Het miniflesje Bellini dat je nog snel op de luchthaven van Venetië koopt. Ik heb niks voor je meegebracht, Ceetje, verontschuldig je onwetend doodziek. Je geeft gul. De deken uit Schotland waarover ik graag met James Fraser zou willen rollen, de Zwitserse bonbonkogels van Lindt en ik herinner het scrubzout uit Barcelona waartoe de verkoopster je verleidt door er zachtjes mee over jouw hand te strijken. Ik heb iets kleins, iets leuks voor je, Switi. Jij denkt altijd aan mij. 

RRRauw! throwback WEEK 24

Voor jou, zeg je. Vanachter je rug springt met brede grijns, muppetlijf en bungelende ledematen de Koele Kikker tevoorschijn. Ik heb er vaak aan gedacht hem ter adoptie af te staan. Het onooglijke beest slingert altijd in de weg. Bovendien houd ik niet zo van pluche pets. Maar als jij voor de laatste keer ons huis verlaat en ik voor de rouwauto de straat uitloop, je nakijk, omdraai en ons huis binnenstap – dat eerste moment alleen na jouw dood – grijp ik de Koele Kikker. Ik laat hem niet meer los en val in slaap met mijn hoofd op zijn buik, de lange kikkerarmen om me heen. Die eerste nacht zonder het geluk dat jij ooit nog thuiskomt. 

Dag 30 | Het liefst blijf ik in bed. De dag voelt stroperig. Ik droom wild, schrik met hardkloppingen wakker omdat ik rondzwerf in droomcity waar ik de weg niet ken. Ik fop mijn lijf dat een gewoontedier is en vandaag eigenlijk het liefst in de mand blijft liggen door jouw nachtkastje verder uit te pluizen. De negende ronde, ik gooi elke keer iets weg. Ik giechel bij jouw bloemetjes boxer, ruik huilend aan Durga en YSL. Tot mijn verbazing vind ik twee zusjes van Spin wat verklaart hoe de geleedpotige tijdens zijn schrikbewind soms overal tegelijk verscheen. De vaart zit erin. Ik plak een tweede Ikea verhuisdoos dicht. Jouw snorkelset duikt op. Er zit zand aan wat nog langs jouw wang heeft geschuurd. Ik ben samen met jou terug op de Gili’s. We snorkelen vanaf het strand de zee in en zien onderwater twee schildpadden zoenen. Ons leven leegruimen voelt als een marathon. Ik denk aan de opdracht in mijn nieuwe roman. If a Marathon is a Battle, it’s one you wage against yourself (Haruki Murakami). Ben ik echt zover om liefde vrij te laten stromen of blijf ik rondhollen, vrijen en vechten met de tijd die was.

RRRauw! throwback WEEK 18

Tijdens het opruimen springt Spin tevoorschijn. Het plastic beest monsterde overal. Tussen jouw laptop, onder mijn kussen en in de bestekbak. We verstopten hem om de beurt. Op onverwachte momenten, soms pas weken later, hoorde je dan een gil plus gniffel. Waar en wanneer Spin toehapt, weet je nooit. Dat maakt het juist zo spannend

Ik word overmoedig, open jouw kledingkast en steek mijn hoofd tussen je t-shirts. Wanneer ik mijn ogen sluit, ben ik in de magische kledingkast van Narnia. De geur der herinnering zet me op jouw spoor. Achter jouw kleding schuilt de opening naar een nieuw verhaal, geheim of avontuur. Ik trek mijn hoofd terug en sla de kast snel dicht. Jouw kleding wegdoen, is nog te groot. En ik hoef echt geen opruimguru te raadplegen. Alhoewel Marie Kondo best met een nieuw boek mag komen. Rouwdouwers, Opruimen voor Achterblijvers.

Dag 32 | Ik trek jouw klusbroek aan en loop naar de spiegel in de hoop dat ik iets van jou terugzie. De gereedschapskist staat in het kleine kamertje. Ik smijt jouw tools het liefst door het raam de voortuin in. Tussen de middag maak ik een boze bonenschotel die ik uit protest voor de TV opeet. Ik zit nog altijd op de plek waar ik, de drie maanden dat jij dood gaat, zetel om samen naar Ik vertrek, We zijn er bijna en Helemaal het Einde te kijken. Jij ligt niet meer zo vaak achter me. Maar soms – vooral als het op zoenen aankomt, zielig of spannend wordt – zoekt mijn hand op de bank naar jou. Ik zit met volgezogen emotie in de meest dramatische scene van Outlander. Claire en Jamie zien elkaar na twintig jaar terug. Mijn hand grabbelt automatisch naar achter, klaar voor de hereniging. Op dat moment begint de bovenbuurman te schuren, twee uur lang alsof hij het gebit van een dino vijlt. Ik word heel boos van DIY decibellen, snerpend gereedschap en plofkraken. Klussen voelt te lenteachtig, blij. Zo van, ons leven staat in de steigers. We maken samen iets mooiers van ons bestaan. Jij klust graag voor mij. Als ik in de rouwgrot op zure bui bedevaart ben, word ik laaiend van klusgeluid. Rouw danst het liefst in een silent disco op het gegons van rhododendrons en het elfenkoor uit Lothlórien waarin jouw liefde doorklinkt.

RRRauw! throwback WEEK 34

In de trein naar huis barst ik voor het eerst uit. De dame naast me zit aan de telefoon. Ze vuurt in hoog tempo allerlei lijstjes af, praat met opvallend veel verkleinwoorden (wat mij het griezelige gevoel geeft dat ze een toverkol is) en gebruikt een en toen, en toen, en toen techniek wat heel natuurlijk bij het kedeng kedeng van de trein past. Ik zit onvrijwillig ingeklemd tussen raam en ratel te luisteren naar de onverteerde indrukken van een ander en bedenk dat er ook nog iemand vrijwillig(?) naar deze breinschijterij zit te luisteren. Het is olie op mijn vuur. Mevrouw, wanneer is dit gesprek klaar? De vrouw blikt noch bloost terwijl ik kokend op een wonder wacht. Ik ben de dag aan het doornemen, zegt ze tussen het woordschieten door. Nou, mevrouw, het lijkt eerder een volledig seizoen GTST. Als het je stoort, ga je toch naar de stiltecoupé. Gelijk heeft ze. Ik vertrek. De scherpte van geluid trilt alles los. Ik voel de meridianen in mijn lijf als een snaar één voor één knappen. Het zet mijn gevoel in brand als sambal.

Dag 33 | Ik loop via het Statenkwartier naar de Primera op de Steenstraat en hekel iedere stoeptegel. Het frisgroen van de bomen dat over het hoogtepunt van de lente is en doelgericht op de zomer afstevent, zet aan tot rauwernij. Het begin van het einde komt eraan. De lente is van jou, de zomer van ons samen. Het zijn jaargetijden waarmee ik vecht. Seizoenen waarin ik hoop ooit weer zonder jou te kunnen spelen. Ik vraag geregeld of ik nog in staat ben naar Colombia, India of Thailand te reizen al was het maar voor een fruit shake, massage of pad thai. De wereld is zo groot als mijn hypofyse. Er zijn duizenden plekken zonder zomerhitte of tropenzon. Ik huil op een ijsschots voor Longyearbyen en smelt in de armen van een ijsbeer. Ik zoek verkoeling. Mijn hart brandt op. 

RRRauw! throwback WEEK 27

Als ik naar de AH fiets, onderweg ben naar café Vrijdag of gewoon in de tuin zit met jou dan verwonder ik me over de wereld alsof ik nog in Bolivia ben, door de Sumatraanse jungle loop of in Nepal met jou over de toppen van Annapurna staar. Ik kijk door de ogen van pachamama. De lucht, zee en continenten zijn puzzelstukken van de aarde. Het hart van de wereld verbindt. De zon spuwt zijn vuur uit over onze blauwe planeet en iedere dag opnieuw zet het bij opkomst de keel open voor een eerste schreeuw. Ook in het fysieke is alles met elkaar verbonden.

Dag 34 | nieuwe maan, nieuwe ronde. Ik trek een maankaart van Petra Stam. De oude vorm loslaten, lees ik. Transformatie. Het universum prikt een vinger in mijn zij. D en ik zijn met hetzelfde bezig. We zijn nog altijd samen op pad alhoewel jij het vast veel gemakkelijker hebt dan ik omdat de zwaarte en dichtheid van het bestaan ex carne wegvalt terwijl het mij zo naar de aarde trekt. Leven en dood is transformatie. Voor de Jumbo sta ik net iets te vroeg met mijn kar voor de deur te drammen. It’s all about that bass, zingt Meghan Trainor. Het lied is zo verbonden met ons camperavontuur in California. Ik race langs de kassa met de helft aan boodschappen en snel naar huis om me aan jouw kant van het bed te werpen. Ja, we zijn nog altijd samen onderweg en ik wil dat je onmiddellijk terugkomt bij mij. 

RRRauw! throwback WEEK 12

In China Town San Francisco krijg ik een fortune cookie. A four-wheeled adventure will soon bring you happiness. We hebben het allemaal zo samen beleefd. De zoektocht naar Grizzly’s in Latijns-Amerikaanse landen, de vrijheid van het reizen en de kabouter die volgens jouw droom in de tuin woont, linksachter. Niemand vertelt je over het dichtslaan van de herinnering, het naar binnen glippen van onze gezamenlijke ervaringen. Wie naar binnen kijkt, ontwaakt, zegt Jung maar als je reist, valt alles samen. Dan is binnen, buiten en lijkt dromen, waken.

Dag 35 | Monty miauwt me wakker. Het is 3.55 uur. Monty houdt trouw gezelschap in mijn rouwgrot totdat hij inslaapt 8 maanden na jouw dood. Ik schrik de laatste dagen weer regelmatig op uit een droom, door geklop op de deur (?) of Monty. Ik rijd vroeg de Zijpenberg op om je voor te lezen. Week 52. Jouw hemelvaart. Mijn hart voelt als een stuwmeer dat op knappen staat. De natuur trilt tranen vrij. Ik vermoed dat Hachi eraan te pas moet komen, zo groot is het verdriet. 

RRRauw! throwback WEEK 46

Als huilen niet lukt, kijk ik Hachi. De film is voor mij hét middel tegen vastzittend gesnotter, hardnekkig verdriet en zwerfpijn. Meestal ga ik rechtstreeks naar de scène die ik het zieligst vind omdat de huilbui al dagen prikt, de traanzakken zwaar op knappen staan en ik voor een fast fix ga. Ik swipe vooruit naar het hartverscheurendste stuk. De scène waarop ik het lekkerst huil ook in de jaren ver voor jouw kanker. Je vindt het reuze grappig als je me thuis aantreft met Hachi. Is het weer zover, Switi? Ik kijk nukkig op bij de verstoring van mijn traanmagneet. Het is niet de hereniging waar ik normaal in films op loshuil of het beeld waarin Hachi voor het laatst naar het station loopt, oud en versleten. Het is de scène waarin Parker’s vrouw na vele jaren terugkeert en Hachi op het station ziet staan. Ze loopt naar hem toe. Hachi likt haar hand. Ze omhelst de hond. Je wacht nog steeds op hem, zegt ze en huilt. Is het goed dat ik hier even samen met jou wacht?

Dag 36 | Naar de stort. De eerste keer – vlak na jouw dood – vind ik dat heel stoer. Nu sta ik in een lange file voor de ingang van afvalstation Arnhem Noord te zweten met drie dozen ijzer, hout en porselein. Mijn auto is terug uit Biarritz. Ik kijk naar de doos met onze theepot, jouw ‘Genius @ Work’ koffiemok en het schaaltje waaruit je iedere ochtend havermout eet (brrr, D, beige eten) en word met de seconde chagrijniger. Gedachten spuwen vuur. Vijftien jaar samen, kristal in huwelijksjaren. Porselein, koraal en diamant zit er niet in. De knal van het eerste bord dat stukslaat in de container gaat door merg en been. Maar ik krijg er plezier in alsof ik volgens oud Grieks gebruik borden offer omdat jij als muzikant zo gezellig/vrolijk door het leven danst.

RRRauw! throwback WEEK 40

Kort na je besluit voor euthanasie roep je me bij me. C, ik heb een heel mooi leven gehad maar er is één droom die ik niet waarmaak. Een huis voor je bouwen, opnieuw beginnen, samen oud worden. Ik pak je hand. Jouw aanraking is zó zacht dat ik het de toekomst vergeef.

Dag 37 | Ik haal fotolijstjes leeg. Ze gaan in de gratis-meenemen-doos. Onze lokfoto’s. Het eerste beeld dat we van elkaar zien in 2004 op datingsite OnHello. Mijn smokkelportret uit 2001. De lach waarop jij reageert. Ik vind jou direct heel stoer. In het echt valt dat nogal mee. Je bent jongensachtig, groeit mannelijker en uit tot superheld. Want je hebt het gewoon gedaan. Leven en dood gaan. 

RRRauw! throwback WEEK 16

We e-mailen een maand heen en weer over avonturen, dromen en onhebbelijkheden. Ik heb geen haast je te ontmoeten. Wie schrijft, blijft. Je hebt toch geen piepstem? e-mail ik. Ik weet nog hoe nerveus ik was toen je me voor het eerst belde. Je stem klinkt als thuiskomen, vertrouwd en maakt rustig alsof je me eindelijk hebt gevonden. Het universum schommelt op de glimlach van een ster. Op deze trilling beweegt het heelal tot exact moment om ons op OneHello samen te brengen.

Dag 38 | C&D. We schuren in het alfabet zo lekker tegen elkaar aan. Jouw ordner is leeg. Ik gooi diploma’s, certificaten en getuigschriften weg. Dominguin werkt traag, zegt ieder schoolrapport. En, 57 punten op handgranaatwerpen. Militaire Lichamelijke Vaardigheden. Ik verwonder giechelend, wauw dat is hoog, maar heb werkelijk geen idee. Na jouw dood leer ik je nog beter kennen. De foto’s van jouw roaring twenties gooi ik allemaal weg. Het album over jouw kindertijd, door jouw ouders gegeven, gaat de verhuisdoos in samen met het fotoboek van onze eerste trip naar Asturias. Corona volente, reis ik 26 juni naar Rumoro waar de bergen als Rolling Stones nog meer verdriet los rocken op Miss you terwijl Ducche aan mijn voeten ligt. Won’t you come home, come home. 

RRRauw! throwback WEEK 31

Ik vlieg morgen naar Asturias, Noord-West Spanje. Een helende reis zoals ieder leven is. Ik ga naar Rumoro, het familiehuis waar jij tot je zestiende de zomer doorbrengt en logeert bij je Spaanse opa en oma. Het is de plek waar je me mee naartoe neemt op onze eerste kampeervakantie. We wandelen in de Picos de Europa, drinken sidra bij Bar Colón en strijken in Llanes neer om fabada, croquetas en queso cabrales te eten. Asturias, de streek waar wij een jaar geleden met je ouders zijn om te kijken of we Rumoro willen kopen, waar jij ziek wordt en je laatste maaltijd geniet. Bloemkool met aardappelen en vlees, door je moeder gemaakt. Morgen reis ik terug naar het begin van onze laatste maanden samen.

Dag 39 | Dus ik ben god…Wat nu?! Ik ruim onze boeken op. Jij houdt van chicklit, rom-coms en thrillers. Ik verslind het oeuvre van Leon de Winter, Isabel Allende, Chaim Potok en struikel over een decennium aan becoming of awareness boeken. Dus ik ben god. Net als jij overigens, want samen scheppen we de wereld. Ieder moment opnieuw. Ik sla het boek open, 8-8-8, met een bijzondere boodschap van de auteur. 

RRRauw! throwback WEEK 17

In Chiang Mai denk ik na over een work-life thema voor de eerste helft van het jaar. Zelfzorg lijkt me wel trending. Vooral met een #hashtag ervoor. En voor de tweede helft kies ik dan loslaten, besluit ik instinctief. Als ik het toen had geweten, was ik bewust concreter geworden. Voorzichtiger ook. We zijn allemaal god, realiteitscheppers en creatiekrachtcentrales. Yogi’s in onze eigen waarheid. En precies dat zit me vreselijk dwars. 

Dag 40 | ik wandel naar Christiaan voor een gebakje (any excuse) en denk terug aan 26 weken rouw. De wereld BC, before corona. Ik spreek die dag af bij San Blas, Bloemendaal, voor een terras date aan zee. Vandaag tel ik er 12 maanden bij op. Je sterft anderhalf jaar geleden. Soms voelt het alsof je nooit hebt bestaan. Toch verandert alles wat ik thuis aanraak, opruim en afstof in een hologram van jou. Ik gooi een winterjas weg. Jouw zwembroek leg ik terug. De Notaris e-mailt het tijdstip van overdracht. 10.30 uur stompt op mijn maag. Ik graaf de rouwgrot wat dieper uit. Via een geheim adres heb ik seizoen vijf van Outlander op dvd. Ik pak de Koele Kikker, sla jouw voetbalveld fleecedeken om me heen en graai in de zak M&M’s die ik heb gekregen als dank voor de vloerventilator die jouw kanker die langgerekte zomer nog wat koelte toewuift. Liefde stroomt vrij waar ook ter wereld maar in Arnhem blijft het wachten op jouw thuiskomst. Zeker vandaag, anderhalf jaar na jouw dood.

RRRauw! throwback WEEK 26

Ik pak de trein naar Haarlem. Martin haalt me van het station. Jouw jongere broer die ouder wordt dan jij. Samen rijden we naar San Blas, Bloemendaal. Ik staar over de zee vanaf de plek waar ik je zes maanden geleden voor het laatst zie genieten, verzonken in eindeloos morfinestaren. Zesentwintig weken rouw voelt zoveel korter dan zes maanden. Ik brand trouw waxine, deel verwonderingen en lach naar je voor ik ga slapen. Morgen weer zo’n dag, zeg je.

CARINA WIEGMAN (Groningen, 1972) reist, schrijft en geeft taoïstische buikmassage, chi nei tsang. Ze studeerde levensloop psychologie aan de Open Universiteit. RRRauw! (2019) is haar debuut. Vanuit Rumoro, het familiehuis in Asturias schrijft ze Marathon, haar tweede roman (winter 2021). 

bestel RRRauw! (paperback, luisterboek of e-boek) via www.rrrauw.nl. Leen en lees @ Bibliotheek Arnhem en Forum Groningen of koop in de #boekhandel #groningen #arnhem

RRRauw! vertelt het hilarisch ontroerende jaar van een kleurrijke rouwdouwer die je met de speed of love vanuit de veilige knuffelvortex van haar grot meesleept door een volle bak echte rouw en de liefde die met kwetsbare humor overeind blijft als twee geliefden in drie maanden tijd afscheid nemen.