Dag 20 | halverwege countdown. Ik mis Rumoro en heb Fernweh. Over drie weken vlieg ik zuidwaarts. De KLM bericht dat mijn vlucht is geannuleerd. Links, rechts of via een omtrekkende beweging, het lukt vast wel ergens te landen. Ik annuleer de vlucht, vraag een voucher aan en zie erna tot mijn grote schrik dat ik een fout heb gemaakt. Ik kan gewoon heenvliegen, dezelfde dag nog, maar ben omgeboekt naar een andere vlucht. Wat doe je weer onhandig, Switi, gniffel je terwijl ik 40 minuten in de wachtrij tandenknars om deze volle maanmisser recht te zetten. Ik kruip tijdens het opruimen dwars door duizenden gevoelslagen heen en reis tegelijk mentaal de toekomst in. Bij Unquera rijd ik de tunnel uit en zie de rotskust voor Llanes liggen. Ik rijd omhoog, neem de laatste draai scherp naar links, het doodlopende pad naar Rumoro, waar de meiden in de wei staan en Ducche de oren spitst. Soms ben ik bang dat het verdwenen is net als jij en dat het niet meer lukt ooit op bestemming te komen omdat mijn wieg tussen de bergen is uitgewist.

RRRauw! #throwback WEEK 48Vannacht droomde ik dat we in een vliegtuig zaten. Jij bent ziek en gaat dood maar er is tijd voor een laatste reis. Laten we naar één van de -stans gaan, zeg je. Tajikistan, gil ik, daar maken ze tzazikisaus. Droomfonologie. Jij grinnikt. Het vliegtuig is een vierzitter. We worden vooraf gewogen. Op de startbaan komt het koekblik nauwelijks vooruit. Ik begin spontaan mee te trappelen alsof ik in de loopauto van Fred Flintstone. Het is vijf uur vliegen in een lowcoster die geen maaltijd serveert. Maar dat past toch helemaal niet bij zo’n laatste reis, denk ik verontwaardigd. Op zo’n laatste vlucht hoort op zijn minst een avondmaal te worden geserveerd. Tijdens take-off, kijk ik naast me en zie dat jij naar gene zijde vertrekt. Ik word wakker met het prachtige woord Fernweh. Het is bijna net zo mooi als het Japans voor zonlicht-dat-door-de-bomen-schijnt, komorebi, waarin ik jou zo vaak zie spelen. Fernweh is het verlangen naar ver, het onbekende en onderweg. Ik leg mijn schrift op de grond, snuif stallucht op en knik naar de bergen. Op Rumoro pak je me stevig vast, geborgen in natuursteen. Want juist hier ben jij aanwezig als ik gelukkig ben, thuis en op mijn plek.

Dag 18-19 | De eerste zaterdag in juni is traditiegetrouw voor FreeYourMind Festival. Gelukkig heb ik vorig jaar al afscheid genomen. FYM is ons eerste en laatste festival. De foto bij de Dixi’s is het moment waarop het opeens genoeg is, de rouwnood het hoogst. Ik moet naar huis. Rouw overvalt regelmatig ineens. Vanochtend nog toen ik naar de foto keek waarop je zo leuk lacht. Je gezicht en bovenlijf, gevangen in passepartout en vier houten balken. Ik loop de kamer binnen en zie jou. Het steekt me dat jij er niet uitklimt en je uitrekt om de dag 5d leven in te blazen. Ceetje, ik maak een café d’amour voor jou. Ik ben nu ook zo’n vrouw met fotolijstje waarin een portret woont dat anderen steevast herkennen als kistfoto, zo’n herkenbaar borstbeeld waarbij je in de onder- en/of bovenstroom direct voelt, deze persoon is dood. En het overvalt me vanochtend net als vorig jaar bij de Dixi’s op FreeYourMind. 

RRRauw! #throwback WEEK 29
FreeYourMind 2004, ons eerste feestje. Ik ben nog nooit op een dance festival geweest. We lopen over de John Frost brug, beneden ligt het terrein en ik weet nog hoe stoer, knap en spannend ik me voelde naast jou op de dreunende beats. Jij koopt voor mij de wegwerp aardbeiencamera en we slenteren heerlijk gearmd in festival walk over het terrein. Het is tussen ons nog niks maar het klopt, we zijn elkaars BFF, best festival friend. 
Via ticketswap koop ik last minute een kaartje voor FreeYourMind. D, ik ga naar FYM, roep ik. Op dat moment valt jouw foto instemmend naar voren. Ik fladder uren over het terrein, train de kuiten en drink bier. Als ik van de Dixi’s kom, scan ik alle gezichten. In de menigte zoek ik jou. Het voelt zo normaal alsof jij blij rondhuppelt, linksvoor in de tent danst of hier bij de Dixi’s op me staat te wachten. Zand stuift op als tranen. Ik heb het helemaal gehad.

Dag 17 | De kelder, schuur en keukenkastjes zijn leeg. Ik sta voor de inbouwkast in de woonkamer. De moeilijkste, meest intieme opruimronde breekt aan. Het valt op dat er best nog wat ligt. Niet zozeer zichtbaar op ooghoogte maar juist onderin, een beetje verstopt en op de hoogste plank in mapjes, doosjes en lades waar ik normaal niet kijk. Ik vind een kistje. Er staat Letterbox op. Ik heb het niet eerder gezien of misschien ooit wel gespot maar links laten liggen. Het is van jou en zit vol liefdesbrieven en kaarten van flings en scharrels. Onderin het kistje ligt een plastic zakje. Ik pak het, kijk erin en laat het vallen alsof ik mijn vinger prik. Er zitten kaarten en kattekrabbels in die je van mij hebt gekregen. Lieve D, ik vind je superleuk ook al snap ik vaak niet zoveel van je. Je blijft een beetje een raadsel. En stiekem vind ik dat wel leuk. Och, D, snik ik, je hebt alles bewaart. Ik pak jouw laatste kaart aan mij uit de Dolomieten, de trip waarvan jij ziek thuiskomt. Switi!, schrijf je, ik stuur je een kaartje omdat ik jou lief vind en ook omdat ik je mis. Ik beweeg mijn vinger mee in de schrijfrichting van jouw XXXjes. Je handschrift ontroert. Het is tastbaar fysiek, jouw energie zit erin. En ik kan het niet uitstaan dat je zo liefdevol, grappig en hartroerend romantisch bent en, vooruit, soms ook zo perfect irritant en detail kritisch als mijn allerliefste maagdman.

RRRauw! #throwback WEEK 8
Regelmatig lees ik jouw laatste week hardop voor. Het woord schept. Zinnen lijmen fragmenten tot beeld. Het lukt. Ons leven samen verschijnt. Door de warmte van jouw blik ontspant mijn hart. Wanneer ik het gordijn in de slaapkamer openschuif, zie ik Roodborstje. Ze buigt naar voren dieprood als stopteken om liefdevol bij dit moment stil te staan.

Dag 16 | Ik breng een bliksembezoek aan Groningen om mijn broer, schoonste zus en twee nichtjes te zien. De meiden krijgen van mij hun rijbewijs cadeau. Ik heb voor ieder een doos autodrop gekocht en in de binnenkant van de deksel een rijbewijs met hun naam en foto geshopt. En ik verklap nu niks hier op FB want Floor en Tess zijn generatie X dus enkel op Instagram te vinden. Het is lang geleden dat ik de stad, land en provincie ben uit geweest. Ik geniet corona smart van een dagje uit met de trein.

RRRauw! #throwback WEEK 16
In weggaan schuilt hoop op terugkeer. Dat jij er gewoon bent, thuis in Arnhem, en dat ik weer terugkom bij jou. Verandering, rond dwarrelen en opstijgen. Het is lucht en past zo bij mij. Maar lucht kan soms moeilijk aarden en opstaan om in de ervaring aanwezig te zijn. Daarom fascineert buik en bekken me zo want het vraagt moed, lef en vertrouwen om met heel je creatiekracht over de wereld te zwerven.

Dag 15 | Ik woel de nacht om en schrik voor vieren wakker. Het liefst kruip ik onder je voetbalveld fleecedeken om over twee weken naast jou in de zomer te ontwaken. Ik zet koffie en laat het staan omdat ik misselijk op de golven naar het afscheid dein. Het gaat nu heel snel. Angst overspoelt verlangen. Het voelt alsof mijn hart langzaam verdrinkt. Stel je voor dat het me niet lukt. Dat die sprong een val blijkt. Of dat ik voor altijd vastkleef op de drempel tussen heden en verleden waar de zwaarte van het verdriet vastzuigt en belemmert ooit nog voorwaarts te bewegen. Ik weet vandaag niet of ik het tot een goed einde breng zonder jouw humor. En als elke andere dag sta ik nu toch maar op om door te pakken. 
RRRauw! #throwback WEEK 52

Ik schrik wakker met zenuwen. Het is 3.37 uur. De zenuwen zijn niet voor de stilte maar eerder voor alle ruis. Ik loop naar de keuken en hoor jou luid slaapkreunen. De grappigste kleine en grote snurkjes. Je hebt een fijne, rustige nacht gehad. Gewoon in je bed, naast mij. Omdat je niet meer op je benen kunt staan, heb ik je gisteren in de rolstoel naar bed gebracht. Jij draagt je lot zo waardig. Geen gemor, geen gemopper. Hoe kan ik ooit nog nee zeggen tegen ervaringen die niet zo leuk zijn. Jij hebt het leven, jouw leven volledig omarmt.

Dag 14 | Ik doe vandaag iets wat heel zachtjes ritselt nadat gister van alles is losgehuild. De hartjesverpakking van de Hema wordt mijn thuis-zonder-huis-doos met klein geluk. Zo kan ik onze liefde in één tel waar ook ter wereld uitpakken. De waaier uit Bali, prentjes van verlichte zielen, de glinstervogel en Darshan de geur die 15 jaar in ons huis rondzwerft. Natuurlijk gaat ook jouw sterfkaart, mijn reisaltaar en de foto waarop jij zo leuk lacht mee. En voor volgende week maak ik een afspraak met Yasmin om mijn rouwcoupe te laten knippen. 

RRRauw! #throwback WEEK 31
Door het reizen, onze liefde en mijn ervaringen voelt het steeds meer als thuis zonder huis. Het ging natuurlijk nooit over die bamboe hut, woonboot of ons huis in Arnhem maar over verbinding en de liefde die je met beide benen op de grond houdt en vergezelt onderweg naar huis. Tot het laatste moment dromen wij samen over opnieuw beginnen als we naar Ik vertrek, de Grote Verbouwing of een Engels plattelandsprogramma kijken. Ik bouw een huis voor jou, Switi, kriebelt nog altijd in mijn oor.

Dag 13 | buurvrouw Sarah is een stoere paardenchick. Ze rijdt me naar de stort met een aanhang vol Hout B spullen. En ik heb zoveel plezier omdat het ongedwongen gezellig is, we de boedelbak stapelen alsof we Tetris spelen en ik er lol in heb allerlei balken, planken en houtbrokken met een zo groot mogelijke zwieper voor de pers te gooien. Het doet me zo denken aan samen met jou. Ondertussen blijft het spannend. Ik verwacht 26 juni Spanje niet binnen te kunnen vliegen. Zoals het eruit ziet, gaat de grens 1 juli open. Dat wordt rijden. Maar niet meer met mijn Peugeot Granny 206. Dus ben ik bezig met een andere auto.

RRRauw! #throwback WEEK 26
Ons plezier is voor altijd een roadmap naar mijn hart. Met jouw dood ontwaakt langzaam een ander leven. De ochtend komt als vriend. Een nieuwe dag waarop jij thuis kunt komen. Misschien kom je terug van ver, landt je vliegtuig vroeg en bel je of ik je van Arnhem Centraal wil komen halen. Of ben je naar yoga bij Indoor en drinken we straks een café d’amour in de tuin. Door de dag heen groeit mijn onrust als een elastiek dat uitrekt. ’s Avond veert de realiteit onvermijdelijk krachtig terug. Ik wacht nog steeds. Met jou voelt alles luchtiger.

Dag 12 – 11 | Ik pak om 8.16 uur de trein naar Rotterdam om de koop van een Fiat Punto rond te maken. Met die Granny 206 moet je maar niet meer naar Spanje, zegt Bram de Garageur. Ik boek het vliegticket om, annuleer de autohuur en rijd 25 juni na de overdracht uit Arnhem weg richting de Zuid. En Koosje, het vrolijkste parkietengrietje, gaat ook gezellig mee. België en Frankrijk openen maandag de grenzen. Spanje volgt 1 juli. Ik sta dan vast als een van de eersten voor de grens te gassen. Over de A15  broes ik terug naar Arnhem en proef de vrijheid voor. Goed hoor, Ceetje, zeg je wanneer ik lekker hard mee R&B op Mark Morrison. Return of The Mack. Return of The Mack. Op de derde Mack schiet het los. Mijn gevoel reist backwards. Ik vind tijd opeens heel gemeen. De jaren ’90 steekt omdat ik weet dat jij zo gelukkig was en heerlijk vrij leefde.

RRRauw! #throwback WEEK 28
Op weg naar huis denk ik terug aan onze laatste maanden. Ik blijf enkele dagdelen werken. Het is heerlijk om de ochtend in iets anders op te gaan. Ik wil je laten zien dat ik goed voor mezelf zorg zodat je je niet druk maakt en mij los kan laten. Iedere keer als ik naar huis rijd, vraag ik me af of je nog leeft. Dan trap ik net wat feller het gaspedaal in, race roekeloos op de fiets langs de binnenstad of snelwandel met heupswing door het Spijkerkwartier. Ik blijf jouw dood steeds voor. Achteraf wou ik dat ik nooit van je zijde was geweken. Ik wil je hand voor altijd vasthouden, me om je heen slingeren en aan je lippen hangen omdat ik je nu nog zo graag dichtbij me wil hebben. Waar je ook bent, ik weet dat je aan me denkt omdat jij ook steeds in mijn gedachten bent. 

Dag 10 | Barna is mijn cave keeper en cheerleader met knuffels als pom poms. Ik vind het niet meer zo erg als je weg bent, zegt ze. Ook ver in den vreemde voel je altijd dichtbij. Er is familie en zelf gekozen familie en ik ben daar zo dankbaar voor. We proosten op jou, het leven en de laatste volledige week hier aan de Johan de Witt. Ik plan deze week als piekweek. Zo kan ik de laatste dagen na de zomerzonnewende bewust vertragen, stil staan en met jou zijn. Af en toe grijpt het naar de keel. Spaans benauwd klinkt heel toepasselijk. En normaal kan ik zo lekker vlot naar de wc maar nu blijf ik zitten met perswee. De vertering stopt onmiddellijk wanneer het leven veel te verstouwen biedt. 

RRRauw! #throwback WEEK 23Eigenlijk heeft de rouwgrot een cave keeper nodig, een bouncer of grensbeambte. Iemand die de wacht houdt terwijl je in stilte afdaalt zodat je in jouw rouw kunt schuilen alsof het de liefde van je leven is. Een superwezens dat eten voor je klaarzet, Netflixtips appt en plaatsvervangend boos wordt wanneer iemand jouw grotwet overtreedt. Rouw vraagt om zo’n nieuwetijdsengel die jouw binnenwereld onvoorwaardelijk met liefde warmstraalt omdat het buiten zo koud is. Ik gun iedereen een Barna.

Dag 9 | Jouw kledingkast is leeg. Het is het vreselijkste dat ik tot nog toe heb gedaan. Om op te warmen, wip ik op Smash hits of the ’80’s wat hangers in mijn kast heen en weer. Ride like the wind, Christoffer Cross. To be free again  – ik zit in de ’92 dance versie – vul ik verbeten aan want ik wil maar één ding, dat je terugkomt, meegaat en mijn hand vasthoudt terwijl ik aanloop en belooft dat je nooit loslaat, hink-stap-sprong. Ik open jouw kast, klap hem dicht. Er is al zoveel weg. Simply Red smasht Holding back the tears. Ik huil dreinend de tuin in, te moe voor een klassiek rouwtantrum, en zie in de vijver dat de eerste lelie openstaat. Op het blad straalt een hartjesdruppel. Je kunt het, Switi. Ik vind jou lief, zeg je. En dan doe ik het. Jouw kast is leeg. Dat mooie leven, 50 jaar, past in één doos. D, stift ik erop, een hartje eronder. Ik vind het mes waarmee ik je een laatste keer gladscheer. Vaseline voor je lippen. De roos uit het boeket van Chris & Carien, vaalgedroogd, maar hij heeft jou nog gezien. De sokken waarin jouw tenen juichen. De cijferkaarsjes 5 en 0 waarmee je jouw 50ste levensjaar uitblies. En het is niet eerlijk dat jij in kist het huis verlaat terwijl ik straks de Punto neem. Ride like the wind. To be free again. 

RRRauw! #throwback WEEK 33
Naast ons staat een man in een campertje. Ik herken achteraf de typische Omroep Max setting. Hij kan zo met We zijn er bijna mee. De man zit buiten met zijn hondje. Ik maak een praatje. Hij vertelt trots dat hij al vijfenzestig is terwijl je hem dat ook makkelijk geeft. Ik vraag of hij zonder vriend of vriendin reist. Hij vertelt dat hij de liefde van zijn leven heeft verloren. Ik was net zevenveertig, zegt hij en vertelt verder dat hij sindsdien hier en daar wel wat scharrelt & snavelt maar dat hij geen behoefte meer heeft aan een serieuze relatie. Als ik verder loop dan snap ik het wel. Ik kan me best voorstellen dat je ook alleen verder kunt, al dan niet met BFF, best furry friend. Dat als je een grote liefde hebt gekend die zo vervult je liefde wordt en dat de ervaring voldoende meegeeft voor de rest van je leven. Het stelt gerust. Ook al weet ik op dat moment niet dat We zijn er bijna onze realiteit zal worden en het enige camping leven is waarvan we nog samen zullen genieten.

Dag 8 | Het lukt me niet voorbij 4.30 te slapen. Spanning raast bipolair door het lijf. Van de lichtste euforie (we gaan op avontuur) tot het zwaarste verdriet (maar jij gaat niet mee).Zodra ik wakker ben, maak ik een café d’amour. Oortje wacht trouw bij de keukendeur. Wanneer ik in Arnhem ben, geef ik haar eten. Dat gaat nu zeker tien jaar zo. Ze is op vakantie in de tuin, Ik heb haar niet eerder zo relaxed, speels en lief gezien als in afgelopen maand. Wanneer ik om 5 uur grofvuil langs de weg zet, kijkt de zwarte kittykat van de bovenburen nieuwsgierig mee. Ze komt kopjes geven. En de brutaalste stuur jij. Hij gedraagt zich net als Monty en herinnert mij om te ontspannen, speels te blijven en af en toe gewoon gek te doen. 

RRRauw! #throwback WEEK 40
’s Ochtends tijgert Oortje uit de struik. De schildpadpoes zwerft al 10 jaar schuw door de tuin. Links mist ze een oor. Ik drink koffie en bedenk dat vandaag ook gewoon een ordinaire werkdag kan zijn, een zaterdagochtend waarop je me tegen je aantrekt of een maandag in juli waarop ik de keuken poets. Rituelen hoelahoepen ritmisch het leven rond. Ze twirlen ruimtelijk de herhaling. Het is de kapstok waaraan het dagelijkse leven hangt. Repeterend leven maakt rustig, biedt troost en houdt overeind in deze totale revolutie. Ook zonder jou en Monty.

Dag 7 | Achter het Japanse dressoir ligt deze kaart. Je gaat jouw laatste levensjaar in. Het raakt me zo de tekst te lezen aan jou van hart tot hart. Ik laat alles vallen na een heel drukke dag (Peugeot op marktplaats, de laatste dozen ingepakt, apparatuur losgekoppeld, naar een vouwfietsje gekeken en zelfs nog lekker gekookt). Het liefdesgeluk blijft in mijn keel hangen als een bittertje. En misschien is het zo dat de wereld jouw festival terrein maar de tekst eerder een projectie van mijn binnenwereld, het schot voor de boeg in aanloop tot mijn 50ste levensjaar. Ik laat alles voor vandaag en wandel naar de stad voor een softijsjes. Jij loopt mee. Opeens vind ik Arnhem betoverend mooi. Je moedigt me aan nieuwe ervaringen te plukken.

RRRauw! #throwback WEEK 50
als ik je aankijk, zie ik liefde. Ik zag het gisterochtend voordat ik de deur uit liep naar de stad. Je trok me door jouw ogen mee naar binnen en hield me net zolang vast tot ik het voelde. Jouw liefde is zo krachtig dat ik de hele weg op rozen loop. Alles voelt als liefde en het is zichtbaar aanwezig in alle blaadjes, de lucht en gebouwen in de stad. Je geeft me een natural high. Ik zag de liefde in je ogen bij San Blas aan zee tijdens het uitje met de wensambulance. De wind neemt het mee over het strand en het water, rustig en dichtbij. Ik zie dat je geniet. De ruimte waarin alles bestaat. Door de moeilijke momenten heen geniet je steeds. Je trekt alles mee jouw liefde in. Op de rand naar de dood aanschouw je het leven langs de grachten van Amsterdam. Je bent bezig het laatste los te laten. Ik heb gezien dat het nooit ophoudt. Jij bent overal en dat is altijd al zo geweest.

Dag 6 |  Er is een rouwcoupe gepleegd. Ik bel een week of wat geleden je moeder. Ze begint over mijn haar en dat kan ik niet hebben. De maand voor jouw dood ben ik voor het laatst naar de kapper geweest. Sinds een jaar kan het enkel nog in staart of klem. Af en toe knip ik mijn eigen rouwpuntjes. Ik vind je haar los veel leuker, zegt je moeder. Ik zit direct op de kast om mijn gray pride te verdedigen want laten groeien en hangen inclusief dode puntjes voelt veel passender dan in de krul, kort en luchtig. De dag na de haarmonoloog kom ik tot mijn verbazing de kapster tegen. D in actie, denk ik. Kom maar voor je weggaat, zegt ze. Ik ben er al die tijd niet aan toe. Maar nu ik het heb gedaan, loop ik zoveel lichter de Steenstraat door en huil een beetje. 

RRRauw! #throwback WEEK 19Nog even mijn haar doen, zeg je. Dat ‘even’ duurt minstens een kwartier. Ik heb weinig geduld voor ijdel en gluur om de hoek van de badkamer. Jij staat voor de spiegel en trekt als een roofvogel die een musje plukt aan je haar. Ik kijk met grote ogen naar de tijdrovende coupe en begin te proesten. Ben je al klaar? ik wil weg. Je grijnst naar me, schept nog wat moulding mud van Sebastian op en kapt onverstoorbaar verder. Toen je ziek werd, liet je het groomen aan mij. Dat dikke, bruine haar waar nog zo weinig grijs in zit. Ik lees je voor uit mijn schrift. Tussen de regels door kam ik met mijn vingers je haar. Gelukkig heb ik nog dat ene plukje. Af en toe haal ik het onder mijn neus door of ik strijk ermee langs mijn wang en kriebel het over mijn lippen.

Dag 5 – 4 | De laatste weken droom ik sex. Ik snavel hartstochtelijk met Jamie Fraser, rol met een tall dark stranger over de grond en leg contact met jou door in mijn slaap op advies van een droomguru in een andere dimensie wakker te worden. Je hoeft enkel je handen boven je hoofd te strekken om uit te reiken naar jouw overleden minnaar, zegt de spiritueel slaapmeester.  Ik volg zijn vingerwijzing blindelings op, rek beide armen uit boven het kussen en, inderdaad, voel D’s hand. Ik pak hem beet en trek hem vervolgens mijn kant van de sluier in. Energie is heel licht. Twee jaar sexloos voelt als een raar jubileum, bijna als iets dat je zou moeten vieren met een onverzadigbare sexgod, gigolo of tindertwinkie. Maar ik heb direct al geen zin. Het komt immers zo nauw. Feromonen die niet lekker samensmelten of een playdate met hoge giechel,  gorillarug en zweetnaad. Als ik eerlijk ben, ligt het gewoon aan mij. Ik vind heel veel mensen interessant, sexy en spannend maar ik wil jou. Hier en nu. 
RRRauw! #throwback WEEK 44

Het is zes uur. Ik lig heerlijk, zeg je. Ik giechel. Je zegt het niet zo vaak meer. Het maakt me intens gelukkig. Gisteren zei je heerlijk na een lange afwezigheid van heerlijk. Ik heb toen je onderbroek ondeugend van je kont getrokken en je direct onder de douche gestopt. Ik overviel je ermee maar je vond het best spannend. Als ik je was, groom en lief aankijk, hebben we ondeugende ogensex.

Dag 3 | Een laatste stadsronde. Voordat ik de Albert Heijn binnenwip, rust ik bij café Vrijdag op ons bankje voor DO. We zitten hier zo vaak bil aan bil. Ik heb om 11.45 uur een afspraak bij de Notaris. Vanwege corona teken ik vandaag. Dat scheelt weer een partij aan tafel, donderdag, de feitelijke oplevering. Ik parkeer de auto vlakbij Sonsbeek en duw je een laatste keer in de rolstoel door het park zoals we enkele dagen voor jouw dood deden. Ik sta stil bij de plek waar je me voor het eerst zoent. Via de opslag in Ede rijd ik naar je ouders in Zeist die ik voor het laatst bc, before corona, zie. Je vader die me aan het huilen maakt omdat zijn hart zo trots spreekt. Het voelt rustig en tegelijk raast 15 jaar samen als Domino D-day door me heen.

RRRauw! #throwback WEEK 7
Op het terras van café Vrijdag zit ik onder de letters DO. Veel mensen noemen jou zo, Do. Maar ik roep altijd D, Disco en soms Dodo. Voluit heet je Domingo Jan Faustino. Roepnaam Dominguin. Je heet kleine zondag omdat jouw Spaanse opa grote zondag is. Ik noem je gewoon D. Als ik je afscheidskaart maak, kiezen we uit duizenden foto’s dezelfde. Op de voorkant staat Dominguin gedrukt. Je wordt boos en zegt, het is Domingo! Bij zo’n volwassen ziekte past kleine zondag natuurlijk niet meer.

Dag 2 | Oortje verbreekt haar rol in ons ritueel. Ze laat zich niet meer zien. Het is een verandering waar ik de dag voor vertrek niet tegen kan. Nu ik gister bij volmacht teken, vertrek ik gewoon woensdag al richting de zuid. Vannacht heb ik aan jouw kant van het bed geslapen. Ik trek de flamingo fleecedeken waaronder jij sterft over me heen, leg mijn hoofd op jouw kussen. Vanochtend maak ik de slaapkamer leeg. Als eerste pak ik de hartjes slinger. Ik sla het om me heen als een Hawaii krans, pak de foto waarop jij zo leuk lacht en ga naast de Koele Kikker zitten. We eten samen een gebakje van Christiaan waarna ik alles verder inpak. Vandaag twee jaar geleden vertrek je met Patrick naar de Dolomieten. Je bent zichtbaar ziek, zie ik op de foto, achteraf. En ik herinner me hoe bezorgd ik afscheid van je neem op Arnhem Centraal, zenuwachtig en in de onderstroom voelen dat ik je kwijtraak. Loslaten, daar ben ik nooit echt goed in geweest. Afscheid slaat een gat in mijn hart zelfs al ging je maar voor een boodschap, yogales of vuilniszak de deur uit. 
RRRauw! #throwback WEEK 15

Jij hebt van alles in het verschiet. Snowboarden met Marijke, naar Seattle voor je werk en eind juni loop je met Patrick de Alta Via in de Dolomieten. In juli gaan wij een maand naar Asturias. Ik masseer buiken. Jij trekt een eindsprint. De weken gaan voorbij in hi’s & goodbye’s. Je wordt kribbig, keert naar binnen en verdwijnt. Het voelt alsof de tijd er met je vandoor gaat en je geen ruimte gunt weer bij mij te landen. Ik mis je, laat gaan en zwaai uit. Je zweeft weg zoals een luchtballon, blijft zichtbaar aan de horizon maar komt niet aan de grond. De tweede helft van het jaar is voor jou hoor, Switi, zeg je. Je krijgt helemaal gelijk.

Dag 1 | #throwback WEEK 17

We zijn allemaal god, realiteitscheppers en creatiekrachtcentrales. Yogi’s in onze eigen waarheid. En precies dat zit me vreselijk dwars. In mijn bovenkamer galmt de klank van opstandig, schreeuwerig en tegendraads geratel na.

Als ik moet kiezen tussen de kat en jou dan kies ik voor de Monty!
Jij vindt Monty een vrijheidsbeperkend beest, te hulpbehoevend en een mantelzorgproject maar juist daarom heb ik hem uit het asiel gered.

Je zult nog versteld staan hoeveel ik in huis doe!
Check. In jouw laatste maanden heb je mijn huis-tuin-keuken avonturen real time vanuit bed en vanaf de bank kunnen volgen.

Ik ben klaar met Arnhem. Voor mijn vijftigste ben ik hier weg. Met of zonder jou!
Boos. Recalcitrant. Duidelijk. Het laatste dus. Zonder jou.

#rrrauw #rouwraaktiedereen #rouwpower #afscheid #rouwroman

Anderhalf jaar geleden sterft de liefde van mijn leven so far. We zwerven 15 jaar over de wereld, zijn schandalig gelukkig. Ons huis is verkocht. Ik neem een hink-stap-sprong naar nieuw geluk. 

CARINA WIEGMAN (Groningen, 1972) reist, schrijft, masseert buiken en is met weduwepensioen. RRRauw! (2019) is haar debuut. In Spanje schrijft ze haar tweede roman, Marathon (winter 2021).