Het verdriet om jouw dood voelt als lood in mijn lijf. Het wordt elke dag zwaarder. Ik houd mezelf gaande met wandelen, poetsen, tuinieren. Al zit ik ook uren te Netflixen. Ik blijf uit voorzorg in beweging want ik wil niet door het gewicht van mijn tranen zakken. Of de diepte invallen omdat onder mij een sinkhole aan gemis is ontstaan.

Gister zag ik jou voor het eerst bewegend terug. We rijden in onze Chevy op route 66. Uit de radio komt Dancing Queen van Abba. Ik film ons busjes-geluk 3 minuten lang. Jij achter het stuur. De rechterhand los met friemelende vingers. Je zingt zelfs het refrein mee. Ik geniet ervan om je zo vrij en gelukkig te zien en grinnik. Wat zing je toch vals.

Jouw lease-auto is opgehaald. De auto waarin ik jou doodziek van Spanje naar Nederland heb gereden. We waren er in juli om te kijken of we het familiehuis in Asturias wilden kopen. Jouw auto is nu weg en dat voelt onterecht gemeen alsof ze een stuk van jou & ons hebben afgepakt. Het liefst had ik me als wielklem rond jouw voorband willen werpen. 

Als ik door het Spijkerkwartier loop, zie ik dat mijn favoriete boom alles heeft losgelaten. Wat overblijft, lijkt nog het meest op de bomen van Mondriaan die creatief de weg van fotografisch naar abstract aflegde, essentie. Net zoals jij steeds zichtbaarder en lichter werd. Jouw skelet als de takken van Mondriaans boom. 

Ik kan elk botje zien. Jouw beenderen schijnen door. Ik houd van elk scharnierpunt in je lichaam. Kanker maakt niet lelijk. Maar het is wel een heel hongerige ziekte. Door je dunne vel en om je botten heen zie ik jouw liefde en warmte stralen. Je bent zo zacht. ’s Ochtends tref ik je bloot aan in bed. Zonder dekens. Je hebt het nooit meer echt koud.

Dood en liefde zijn expansief. Ze kunnen enkel in het hart worden begrepen. Ik kijk daarom deze week veel romantische films (tips welkom). Al dan niet met wat drama. The Age of Adeline, Atonement en Eat Pray Love waarin het aardse en hemelse zo mooi in het hart samen komt. Net als bij ons. Ik lucht, jij aarde. Ook als we ruzie maakten. 

Juist omdat jij zo anders was, vond ik je interessant en bovennatuurlijk grappig. Als ik een keer flink zat te drammen (ram in Mars, dan weet je het wel) zei jij vaak iets totaal onverwachts. Of je kwam mij achterna in huis, tuin of supermarkt om me in jouw armen te sluiten. Wat ik uiteraard niet wilde maar me uiteindelijk altijd aan overgaf.  

Zaterdag vond ik in mijn winterjas een frommeltje papier. ‘You are my Sunshine’ staat erop gedrukt. Het komt van het memoblok dat je uit Schotland meebracht. Er staan boodschappen op die ik alleen voor jou kocht. Jouw laatste lijstje heb ik ook nog: mandarijntjes uit blik, verse jus en ananas. Ik bewaar ze nu als waardevolle documenten. Als praktisch bewijs van jouw bestaan.

In mij ontstaat steeds meer ruimte voor rouw. Ik herbeleef onze laatste dagen, bekijk filmpjes & selfies en vraag me af hoe het voor je ouders moet zijn een kind te verliezen. Ik ben geen moeder. Deze keer wilde ik leren voor mezelf te zorgen en de wereld rondtrekken, samen met jou. Ik begin nu opnieuw. Zonder jou. Noem het fantoomdood. Maar toekomst is nog te groot voor mij.

R O U W  voelt als De Schreeuw van Edvard Munch. Waar ik ook ben – in de keuken, auto en achter mijn werktafel – trek ik het gezicht van Munch. Ik wil mezelf binnenste buiten schreeuwen van verdriet en alle pijn er met kracht uitgillen. Ik zou er alles voor over hebben je nog een laatste keer te horen, zien en zoenen. Ik kus je welterusten als elke andere avond. Dan laat ik je ook gewoon los en werd jij altijd weer wakker naast mij.