Derde Kerstdag 2012 zijn we getrouwd. We wilden als geregistreerd partners over de wereld zwerven. Zaken regelen voor als het fout zou gaan. We zijn de dans wel eens ontsprongen. Zo raakten we in Tibet ingesneeuwd op 5400 meter hoogte. Everest Basecamp. Het Chinese leger kwam ons uiteindelijk redden: “Hi! We are the Chinese Army. You are save now”.

Onderweg van Panama naar Colombia verdronk ik bijna. We lagen voor anker bij de San Blas eilanden. Ik verloor mijn snorkel, kreeg een hongerklop en moest nog een heel eind terugzwemmen naar de boot, tegen de stroom in. Ook vlogen we net op tijd weg uit Srinagar, noord India. Enkele uren later overstroomde het gebied.

We trouwden niet om romantische redenen. Al vonden we elkaar wel heel zorgzaam en romantisch. “Ik ben 15 jaar heel gelukkig met jou geweest” zei je toen ik je huilend Rijnstate uitrolde. “Ik laat je goed achter, Ceetje. Ik zorg goed voor jou” fluisterde je erna. Ik antwoordde dat we vanaf nu alles per dag zouden bekijken. We keken niet meer voor- of achteruit.

De dood wil jouw fysieke afwezigheid vervangen. Beloont mij als weduwe met pensioen. Jij blijft altijd voor mij zorgen.  Ik heb een huis, nieuwere iPhone en enkele gadgets die ik nog niet snap. Maar jij bent er niet meer om liefde, geluk en toekomst te delen. Ik hoop dat je mij als golden girl nog herkent. Over 50 jaar als jij me komt halen voor een nieuw avontuur. 

Ik zit bij Grand Cafe Metropole. Jij trakteert op appelgebak met slagroom. Mood food. Ze hebben er misschien wel de dikste, lekkerste slagroom van Arnhem. Op vrijdag ben ik hier graag op jouw sterfmoment. De eerste week knipoogde je naar me: “I believe in miracles. Where you from, you sexy thing”. Jouw favoriete gouwe ouwe. Ik glimlachte breed. 

Met jou waren veel gewone dagen feestdagen. De eerste warme dag met de openslaande deuren los, drie dagen Lowlands, de wintermaanden in Azië. Mensen nemen aan dat het met ‘de dagen’ extra moeilijk is. Maar ik ben blijven steken eind juli toen de man met de hamer onze tijdlijn heeft vernield. Ik ben niet bezig met ‘de dagen’. Voor rouw is elke dag een feestdag. 

Vorig jaar spraken we op kerstavond af bij Babo. Ik was vroeg en liep naar het Gele Rijdersplein voor een oliebol. Jij liep me tegemoet. Het hart vol geluk, breed van liefde. “Switi, ik heb toch iets kleins voor je gekocht”. Si van Armani. Het parfum dat jij niet meer kon luchten toen je ziek werd. “Dat geurtje moet je maar niet meer op doen” zei je met opgetrokken neus. 

De boodschapper van jouw dood draagt een heel eigen geur. Bowmakers van D.S. & Durga. Je liet het speciaal uit Amerika komen. Het is een zware, donkere en volwassen geur. Heel passend bij jouw kanker.  Je het had geroken in een sjiek hotel in Seattle waar je voor je werk was in mei. Bezeten was je van dit luchtje. Ik vond het nogal heftig. Het paste totaal niet bij jou. 

Op de voordeur wordt geklopt. Bas staat voor de deur met een zelf gekleurde kerstkaart. Hij wordt binnenkort acht. De kaart past niet door de brievenbus. In het midden zit namelijk een Ferrero Rocher bonbon. Onbewust brengt Bas een herinnering aan ons. Jij kocht de goud glimmende bonbonbollen zo graag voor me. Zeker voor speciale dagen.

Ik kan je niet meer vasthouden, voelen en besnuffelen. Ik kan je enkel nog op foto’s en in filmpjes bewonderen. Je bent 2D geworden. Ons laatste selfie – zie vorige RRRauw! – staat naast mijn bed. Je lacht er zo mooi op. We zijn met de wens ambulance mee. Het is de laatste keer dat je geniet. Als ik lang kijk, groeit jouw glimlach groter.  Vol liefde en stralend van binnenuit door alle dimensies heen.

R O U W voelt alsof Pierrot langzaam gedurende de dag een ballon in mijn borstkas opblaast. Iedere dag opnieuw pompt hij er herinneringen in. Iedere seconde dat ik je mis, vult de ballon met lucht. Soms laat de droeve clown de ballon door de ruimte schieten ’s nachts. Vaker nog staat de ballon zo op knappen dat hij hem lek prikt. Dan imploderen beelden, gevoelens en gedachten aan jou als een adembenemend gemis in mij.

in juli 2018 werd de liefde van mijn leven – so far – plotseling ziek. Op 16 november ging zijn euthanasie wens in vervulling. Ik schrijf over mandarijntjes uit blik, luchtjes en pure liefde. Dit is mijn verhaal over R O U W.