Jou achterlaten in 2018 voelt als een vreselijk verraad. Alsof ik je laat vallen, dump, in de steek laat. Ik vond het al erg dat de tijd gewoon doortikte na 16 november. Dat jouw sterfmaand overging in een andere maand en het december werd. Het keer op keer vrijdag wordt en de weken mij steeds verder bij jou vandaan trekken.
 
Vorig jaar zaten we met Oud & Nieuw in het vliegtuig naar Thailand om twee maanden remote te werken in Chiang Mai en op Koh Lanta. We keerden terug naar heerlijke plekjes en maakten nieuwe herinnering op Koh Jam, zo’n eiland waarvoor de tijd buigt en waar de ferry je op zee afzet bij een vissersboot die je vervolgens meeneemt aan land. 

Ik denk terug aan onze jaarwisselingen. Aan Hampi, India, waar alcohol verboden is. We fietsten kilometers door het rotslandschap naar de Wine-Shop. Een loket waarachter enkel mini bar size werd verkocht. Het jaar erop dansten we in San Pedro La Laguna, Guatemala. Ik denk terug aan de vele Konijn Feesten in Musis. We vierden Oud&Nieuw uitbundig samen.

Stiekem ben ik fan van het nieuwe jaar. Je krijgt zo maar 365 dagen cadeau. Maar 2019 gaapt me afwachtend aan. Net als die keer in de Efteling. De Python stokte vlak voor het hoogste punt. Ik friemelde zenuwachtig aan mijn sjaal. Aan het gegil te horen zou ik zo met een rotgang de diepte in worden gesleurd. Overgave – loslaten – het onbekende. Ik moest je beloven dat ik de tijd ervoor zou nemen.

Ik wandel rustig het labyrint in. Hoe verder ik naar binnen loop, hoe trager het gaat. Regelmatig stop ik om te ademen, rusten, schuilen, eten, schrijven, luisteren en terug te lopen. Ik wring mezelf uit omdat ik onderweg alle tranen om jou als een spons in me opzuig. Het labyrint is een avontuur. Je weet nooit met welke schat je eruit terugkeert. 

Jouw laatste uren waren magisch. Ik houd ze nog voor mezelf, dichtbij. Geborgen in mijn hart waar wij voor altijd samen spelen. Want als je zo ziek bent als jij dan ben je ineens een beetje van iedereen: de dokter, het ziekenhuis, vrienden en dierbaren die je willen zien. En niet te vergeten van de kanker die jou uiteindelijk volledig voor zichzelf opeiste. 

Zondag ben ik met Barna naar Fantastic Beasts geweest. De vroege ochtend voorstelling. Buiten is het betoverend stil. Het weer is zo zacht dat er zelfs bloemen bloeien. Overal onderweg laat jij knuffelbare berichten achter. Een kat die tevreden in het venster spint. Diertjes die op straat aandacht halen en geven. De solo van een merel.

Soms lukt het om jou los te laten. Bijvoorbeeld als ik auto rijd, lees, werk. En natuurlijk bij Fantastic Beasts. Loslaten voelde gewoon veilig bij jou. En terug veren was heerlijk. Ik verheugde me altijd op jouw of mijn thuiskomst. Dan deelden we verhalen, een ontdekking of iets praktisch geheimzinnigs. Nu draag alleen ik nieuw geluk naar binnen.
 
Op Netflix kijk ik YOU. Ik schrik op uit de serie en swipe wild op mijn telefoon. Met geen mogelijkheid herinner ik me jouw lach. Opeens sta je voor me. In de lift omhoog naar een Sky-bar in Bangkok. We dansen op muziek. Jouw typische lach steekt aan. De grinnik die steeds dieper naar binnen glipte toen je ziek werd. De lach die er nog steeds was maar ingetogen werd. 

Je hebt een lelijke schuurplek op je heup. Met ‘cavilon’ spray ik er elke dag een beschermend laagje over. Ik sta serieus te mantelzorgen als jij vraagt: “Gaat het goed, Switi?”. Ik kijk op. De spray druipt van je been. In de lucht hangt de geur van munt. Ik heb de Droge Mondspray van Dr. Vogel in de hand. Jij barst in lachen uit. De laatste keer voluit. Het deed vast pijn. Lachen heelt net als huilen. 

Het is nog Oud, 15.37 uur. De BTW-aangifte is gedaan. Ik neem een glas Cava en proost op jou. Ik ril omdat het in huis zo koud is. Jij staat vast met al jouw soul mates in de keuken een feestje te bouwen. Ik ruim wat op. Als ik toch iets moet achterlaten in 2018 dan maar de 500+ waxine houders die als een creatieve kunstroute door het huis slingert en jouw mandarijntjes-uit-blik dreigt mee te sleuren. 

R O U W voelt als een nachtelijke dropping. Ik sta in the middle of nowhere zonder kompas. De maan weerkaatst geduldig het licht van de zon. Herinneringen aan jou spoken als wens-ballonnen in de lucht. Ik ontrafel het heden terwijl mijn toekomst steeds verder uiteen valt. Voorzichtig maak ik me los om me weer te kunnen verbinden. Want ieder moment schept de belofte aan een magisch avontuur vol liefde, geluk en gekte. En in dat moment bestaan wij voor altijd.

in juli 2018 werd de liefde van mijn leven – so far – plotseling ziek. Op 16 november ging zijn euthanasie wens in vervulling. Ik schrijf over mandarijntjes uit blik, magische avonturen en pure liefde. Dit is mijn verhaal over R O U W.