Morgen masseer ik voor het eerst weer buiken. Het vertrouwde is tegelijk vriend en vijand. Ook in het dagelijkse, gewone mis ik je het meest. En er zit nogal wat van dat ‘gewone’ in een uur, dag of week. Ik beweeg mee op een vast ritme van stilte, aandacht en zachtheid. Mijn magical morning routine draagt de ochtend zonder jou. 
 
Na Stockholm ben ik drie middagen met de afwikkeling van bankzaken bezig. Ook hield de kat er opeens mee op. Monty is een Britse korthaar kater op leeftijd met ernstige verlatingsangst. Tijdens het reizen heb ik zoveel dierenleed gezien dat ik bij thuiskomst na 2 jaar backpacken direct naar het asiel ben gefietst. In eerste instantie om Koosje, een verdwaalde parkiet, op te halen. 

Monty zit in quarantaine, grenzend aan de vogelruimte. Bij binnenkomst drukt hij direct zijn kop tegen de glaswand. Hij is vermagerd, zit vol snot en heeft een sabel-tand. “Wat is dat voor een beest!” roep ik gefascineerd. De kooi gaat open. Monty knuffelt miauwend zijn kop tegen me aan. Van de week bij de dierenarts las ik dat kopjes geven ‘jij hoort bij mij’ betekent. Dat wist Monty natuurlijk allang.

Ondertussen maakt de bank een geweldige puinhoop van jouw rekeningen. Ik bel 14 bedrijven na omdat alle automatische incasso’s zijn afgekeurd. De bank sluit onze betaalrekeningen, zet ze na een lang gesprek weer op actief om ze de volgende dag door een andere afdeling toch weer te laten sluiten. Ik knal de derde middag volledig uit mijn panty. 

Het haalt me zo bij jou vandaan dat het voelt alsof je afdrijft, vervaagt, op de achtergrond raakt. Ik schrik: komt er een moment dat ik je vergeet? Een tel dat ik je volledig loslaat, het moeilijk is je terug te halen en het gewoon wordt je te missen? Ik ben de hele week onrustig. Donderdag nodig ik bewust de stilte uit. Ik snuffel in je t-shirts, luister naar “Jij” en bekijk kaarten van familie en vrienden.

Vrijdag, jouw sterfweekdag, lees ik hardop jouw laatste week voor. Het woord schept. Zinnen lijmen fragmenten tot beeld. Het lukt: ons leven samen verschijnt. Door de warmte van jouw blik ontspant mijn hart. Als ik het gordijn in de slaapkamer open schuif, zie ik roodborstje. Ze buigt naar voren diep rood als een stopteken om bij dit liefdevolle moment stil te staan.  

Vlak nadat jouw lease-auto is opgehaald, heb ik een auto gekocht. Het is een zwart metallic Peugeot 207. Ik vind mezelf super stoer. Het is de eerste auto in mijn leven. Jij knipoogt goedkeurend en vol trots. Op de voorruit zit een sticker van Lowlands, het festival waar we zeker 10 keer zijn geweest. De APK keuring loopt tot en met jouw eerste sterf-jaardag. Zo wist ik dat het wel goed zat. 

Als ik bij Grand Cafe Metropole vandaan loop, kom ik Marly tegen. Iemand die jij in je hart droeg. Een vrouw die haar eigen stem heeft gevonden en zp dapper is deze te laten horen. Ik weet dat je trots was op wat ze allemaal heeft neergezet. Ik geniet van onze spontane koffie date. Iedereen heeft een verhaal te vertellen. Ervaringen waar we ja, wie weet of nee tegen kunnen zeggen. 

Op de bank ligt nog altijd jouw voetbaldekentje. Mijn plek is op de grond. Als ik er zit, voel ik je achter me. We kijken dan samen tv. Het Japanse dressoir is bedekt met kaarten van jouw 50ste verjaardag. Sinds juli liggen onze kampeerspullen in de voorkamer. Ik kan me er niet toe zetten alles op te ruimen. Dat voelt als toegeven dat je niet meer thuiskomt terwijl samen met jou het onmogelijke vaak mogelijk was. 

R O U W  voelt alsof je opeens door mijn handen bent geglipt. De vier maanden dat je zo ziek was, zijn zomaar op. Ingehaald door de dood rennen we op het onvermijdelijke einde af. Wat voelde ik me bedonderd, leeg getrokken en af. Die dag dat je de huisarts, Koert en je ouders vertelde dat je op was, niet meer kon. Al die tijd hoopte ik op voorsprong te blijven door goed voor jou te zorgen. Nu werd ik op de schouder getikt: in de diepte van de dood zie ik de vonk van een nieuw leven.


in juli 2018 werd de liefde van mijn leven – so far – plotseling ziek. Op 16 november ging zijn euthanasie wens in vervulling. Ik schrijf over mandarijntjes uit blik, magische avonturen en pure liefde. Dit is mijn verhaal over R O U W.