Nu ik 50 ben en het (on)nodige meer en meer loslaat, me vrijmaak en loswoel uit jouw dood, wordt het fysieke steeds belangrijker. Niet zozeer de zorg voor maar daadkracht. Doen waarvoor je geboren bent. Misschien dat we met de jaren ontsnappen aan wie we denken te zijn – waar direct het licht op schijnt – en we onze zon ontstijgen om via de buik af te dalen in voelen, ervaren, zijn zodat we onze maannatuur gaan leven. In mijn geval om als waterman minder met de neus in de lucht te lopen maar als stier over de aarde te stuiven. Met de maan in stier voel ik me aan het eind van de dag heel wat beter wanneer ik iets heb gedaan. Ik kijk naar wat er uit mijn handen komt, naar wat ik de aarde instamp en of wat ik neerzet in lijn is met wat fluistert.

Ik luister graag naar andermens verlangens. Ik wil piloot worden, het Noorderlicht zien en meedoen aan Heel Holland Bakt! Valt wat men wenst terug te lezen in daden of roept iemand maar wat en dwarrelen dromen ongrijpbaar door de lucht. Daarom houd ik zo van de buik, omdat achter de navel verlangen, vuurkracht en creatie samenkomen. Wat verteert en uitgescheiden mag worden, raakt in de lengte van darmen nog al eens de weg kwijt. Wanneer ik me rot voel, zit ik in zak en as maar vraag vervolgens wel hardop, wat ga ik doen? Nu ik ouder word, beweeg ik krachtiger. Misschien omdat ik mijn eigen buik beter verdraag, hem raadpleeg als het orakel van de maanzusjes en hem vaak nog even ter laatste afstemming de hand opleg om te vragen wat ik denk en voel. Als ik ergens zenuwachtig over doe, ga ik dat ‘ergens’ regelen. Wolk ik rond in mijn hoofd dan spring ik eraf, de diepte in. Zit ik aan de grond dan maak ik een engeltje in sneeuw of gras.

Op Rumoro begint 2022met een zachtheid die het voorgaande jaar in een zucht loslaat. De zon raakt mijn huid als een eerste, voorzichtige kus. De zee ruikt vissig en ruist mee op het geluid van de golfslag op Ko Yao. Ik wandel iedere dag een uur met Ducche. ‘s Nachts fixeren sterren zich als decoratie op een hemelse cupcake. De winter is ver te zoeken, wellicht enkel tastbaar in mij. Het meest fysieke van jou is de grijze ordner waarop jij groot ‘D!’ hebt geschreven en waarin ik mijn Spaanse paperassen archiveer. Ik bewaar een beetje as nadat de rest over Asturias is uitgewaaid. En, natuurlijk, ik heb nog dat ene plukje haar. Rouw is fysiek, het zit in het allerkleinste. Ik kijk naar het glas dat we in 2004 uit  Brazilië hebben meegenomen en neem er een slokje Casera uit. Dat zo’n onbenullig glas, een terloops gebruiksvoorwerp, zo lang meegaat en jou overleeft.

Ik droom je in verschillende varianten. We treinen samen door Europa of ontmoeten elkaar op straat, praten bij. Het is vanouds gezellig alsof de dood niets versluierd of tussen ons instaat. Ik starechtsvoor te dansen en kijk tussen de menigte door naar jou. Ik kan je net zien maar weet niet of je mij ook spot. Jij staat links van het podium aan de zijkant met een biertje in de hand. Ik loop op je af, verlies je kort uit het oog. Wanneer ik dichterbij kom, ben je verdwenen. Onze wegen scheiden voordat ik wakker word maar het doet minder pijn. Ik anticipeer op jouw grote verdwijntruc, druk een vluchtige kus op je lippen of zwaai je blijmoedig uit. Wanneer ik opsta, kijk ik naar ons laatste selfie en de foto-waarop-jij-zo-leuk-lacht. Jij blijft altijd 50. Ook wanneer ik me over dertig jaar aan jouw midlife looks vergaap.

Jammer dat je het alleen moet doen, appt een vriendin. Ik ga voor de eerste – en zeker niet laatste – keer op voor mijn tarjeta de residencia. Ergens heb ik een beetje een hekel aan dat app-gebep. Appen is om in telegramstijl af te spreken (VrijMiBo? Café Vrijdag, vijf uur!), een hartje te sturen of thumbs up. Ik was helemaal niet met jouw emigratie bezig. Tot dat moment natuurlijk. Ik sta op, draai me om en stift de Koele Kikker een meter door de kamer. Mijn rouwfurby – het monster dat tussen mij en de buitenwereld instaat – houdt zich al tijden koest maar veert wanneer je het inwrijft op. Alles was samen leuker dan alleen ook al gilde ik regelmatig onafhankelijkheidsverklaringen. Dan ga ik zonder jou! En ‘jammer’ dekt ook echt niet lekker de lading. Het is goed bedoeld, begrijp met niet verkeerd, en mijn furby kan ondertussen echt wel nuanceren. Maar in de bus naar de Policia Nacional in Oviedo overval je me. Ik wil dat je mee emigreert.

Binnen vijf minuten sta ik op straatnadat een Spaanse agente in rap tempo van alles op me af hablablablaft. Mijn zorgverzekering dekt dan wel todo el mundo maar is in het Engels, niet in het Spaans. Ik druip af met de staart tussen de benen en probeer het twee weken later in Gijon opnieuw. In de rij voor het politiebureau bestudeer ik mijn paspoort. Ik lijk niet op het meisje dat op de pasfoto staat. Misschien bestaat er wel zoiets als een weduweblik, verliesopslag of achterblijf-kijk-uit-de-ogen. Liefde, plezier en geluk verzachten het gezicht. Op de foto van vijf jaar geleden zie ik jouw Switi. Ik wacht anderhalf uur en keer vanwege een computerstoring terug met een nieuwe afspraak. Drie keer blijkt scheepsrecht. Nu ik in Gijon ben en bovendien wat te vieren heb, krijg ik zin in stadsdingen. Ik eet bij McDonalds Franse frietjes, trakteer mezelf op een lingeriesetje en koop bij Douglas zo’n fruit- en melkzuurtje om die rouwlaag van de oppervlakte te peelen.

Your vibe attracts your tribe. Ik kijk Pose op Netflix over de ball cultuur, AIDS crisis en homo- en transgemeenschap tijdens de jaren ’80 en ’90 in New York. Met iedere serie die ik start, wacht ik een kwartier tot het moment komt dat ik het beeld word ingezogen alsof ik onderdeel ben van de scene. Misschien herken je het. Gebeurt dit niet dan zet ik iets anders op. Het komt vast door de muziek – ik ben ervan overtuigd dat de songs uit je tweens voor altijd bij je blijven als jouw persoonlijke top 2000 – dat ik in no time helemaal in Pose zit. Ik bedenk hoe fijn het is om bij iemand te horen, onderdeel te zijn van een eigen of zelfgekozen familie en te synchroniseren in gelijkgestemde vibe. Met jou ging dat als vanzelfsprekend. Ik mis de groepen waarin we samen bewegen, het leven waaraan we met zijn tweetjes deelnemen. Misschien is het vinden of starten van een tribe wel een volgende stap. Nu ik officieel inwoner van Spanje ben, heb ik in ieder geval een vaste bodem om kennissen of gelijkgestemden aan te trekken. Als resident van Rumoro kan liefde weer wortelen.

Ik was zo’n bibberig kind dat vaak schoolziek thuis zat, zich terugtrok in hoekjes en verder verdween in boeken en schrijven. Mijn ouders scheidden toen ik drie was. Ik heb geen gezinsherinneringen. Mijn vader is muzikant met destijds flamboyante kleren en vanwege zijn optredens tijdens mijn kindertijd de grote afwezige. Het is grappig dat je als kind niets liever wilt dan dat je ouders binnen de toon vallen en pas later, wanneer je het eigen zijn omarmt, je gelijkgestemdheid vindt in het unieke van jezelf en de ander. Rouw bezint, onthecht en verbindt. In vijftig jaar is het nog niet gelukt een betrokken relatie met mijn ouders te onderhouden. Ik schrijf mijn vader dat ik hem in mijn leven mis. Nu ik 50 ben, lijkt iedere ervaring op de weg vrijbanen zodat ik in een lichtere editie over de planeet kan dwalen. Misschien dat jij posthuum alles in mij heelt inclusief de relatie met mijn ouders. Het is in de wieg van jouw dood dat mijn hart ontspant.

Wellicht doe ik alles – ons huis verkopen, breken met Nederland en naar Spanje emigreren omdat het jou op afstand houdt. Ik begin erover heen te komen, zeg ik tegen mijn broer. Maar hoe langer ik over jou praat, hoe stoerder ik erover doe, je zelfs een beetje afdoe als toevallige passant – iemand die onderweg naar huis per ongeluk tegen je oploopt en wie je grootmoedig ‘het geeft niet’ toewuift – deste meer de adem stokt en mijn emotie opkruipt. Ik voel jou door mijn strottenhoofd trippelen en schrik omdat je zacht door mijn luchtpijp blaast. Ik ben hier hoor, Switi! Hoe langer ik bij jou stilsta deste strakker mijn stem plooit en meetrilt op verdriet.

De maan buikt uit boven de bergen.Ze schijnt ingetogen goud. Het lijkt alsof de maan het goud meer verinnerlijkt. Ze schittert minder opdringerig dan de zon. Jij verdwijnt naar de achtergrond als een parfum dat vervlogen wegkruipt onder mijn huid.Ik mis je niet langer iedere seconde maar in de ruimte die tijd omsluit. Hoe kan tijd helen terwijl hij de jaren uiteentrekt, vierendeelt in seizoenen en het heden klemzet tussen de toekomst en wat is geweest. De tijd klopt zich op de borst en strijkt met de eer als heelmeester terwijl enkel het moment de ruimte schept waarbinnen liefde heelt. Dat tijd alle wonden heelt, klinkt als lariegrote onzinkoek. Toch vind ik het stiekem fijn dat ’19, ’20 en nu ook ’21 tussen jouw dood en mijn leven instaan. Stilletjes aan verandert de tijd mij in een rouwveteraan.

R O U W  voelt als twee muziekzenders die intefereren. Jouw technoqueen golft op dezelfde tijd en plaats mee op de slag van de paukenist.

#valentijn #rrrauw #rouwroman #storytelling #rouwraaktiedereen

ZWERF visueel mee op Insta @carinawiegman
BESTEL RRRauw! paperback 188 bladzijden via www.rrrauw.nl

RRRauw! vertelt het ontroerende verhaal van een kleurrijke nomade die je met de speed of love meesleept over de wereld, door een volle bak echte rouw en de liefde die met kwetsbare humor overeind blijft als twee geliefden in 3 maanden tijd afscheid nemen.

CARINA WIEGMAN (Groningen, 1972) reist, schrijft en masseert buiken. Ze studeerde Levensloop Psychologie aan de Open Universiteit. In 2018 sterft de liefde van haar leven – so far – met wie ze 15 jaar over de wereld zwerft. RRRauw! is haar debuutroman (november 2019). Momenteel woont ze in Asturias waar ze thuis komt en schrijft aan Marathon, haar tweede roman (november 2022).

If a marathon is a battle, it’s one you wage against yourself – Haruki Murakami

#reizen #schrijven #rouwen #buikkracht #emoties #liefde #verbinding #voelen #ervaren #maankracht #verliesverwerking #love #story #ebook #boek #rouwverwerking #lovestory #selfcare #inspiratie #loveofmylife #rouw #kanker #auteur #schrijver #blogger #nomade #publiceren #vloggen #vertellen #luisteren #lezen #rouwdouwen #vrijheid #rouwraaktiedereen #helen #selflove #Asturias