Ik zit in een klusvacuüm. Sinds ik Las Melendreras heb gekocht, doe ik niets anders. Klusdagen worden –weken, -maanden op het ritme van zagen, schuren, schilderen. There’s Joy in Repetition, zingt Prince. In het begin geniet ik met volle teugen. Het schuren van het keukenblad van donkerbruin hout terug naar vuren, het uitzagen van twee houten tussenmuren, het pimpen van de keukentegels in barbapapapaars. Al snel raak ik volledig bezeten en dan slaat genieten om in jezelf pushen. Ik heb dadendrang, zelfs last van klusfaalangst en aarzel, draal en talm bij een café con leche met corbata voordat ik aan het plafond met donkerbruine schrootjes (natuurlijk wel een must in een bruine kroeg) of het leggen van zeil op de overloop en in de badkamer begin.

Las Melendreras komt met twee stukken land, een rotscabaña waar poezenbeest Bonnie momenteel woont, diverse bijgebouwtjes, een moestuin en een stal*. Ik heb buitenruimte gekocht zodat mijn binnenwereld er in kan schuilen. Bonnie en ik zijn samen. Soms noem ik haar Monty – per ongeluk – want alle katten zijn Monty. Evenals Roodborstje die ‘s ochtends en ‘s avonds om een handje maismengsel bedelt wanneer ik de kippen voer. Het is Roodborstje van Rumoro die tijdens het schrijven van RRRauw! bij mij op tafel wipt. Ze is Roodborstje uit onze tuin. Iedere herfst is het een sport wie haar het eerste ziet. En de laatste keer dat ze verschijnt – voor het keukenraam – een kwartier voordat de rouwauto me ophaalt voor onze laatste date.

In de wei staan acht koeien van Rumoro. Ze maaien het gras. Pablo zorgt iedere dag voor de meiden en roept bij wijze van ‘he, ik ben er’ mijn naam. Zo is Rumoro ook een beetje op Las Melendreras. Na het middageten wachten de kippen me bij de voordeur op en tokkelen achter me aan terug naar de ren. Bonnie valt in katzwijm voor mijn voeten voor haar dagelijkse kroelpartij. Ik houd zo van deze kneuterige rituelen. Ze hoelahoepen de dag rond. Het houdt me overeind zoals Rumoro, Ducche en de geiten hebben gedaan. Het ritme van de boerderij heeft me gered, veiligheid en houvast gegeven om die eerste rouwjaren te blijven staan. There’s Joy in Repetition.

Ik kijk het nieuwe seizoen van Ginny & Georgia. I don’t belong, zegt Georgia tegen haar dochter in de laatste aflevering. En precies daar breek ik. I don’t belong is het gevoel dat drijft. Ik stuw mezelf voort over de wereld in mijn eigen versie van ontdek-je-plekje terwijl het geen zwerftocht is maar I belong vanuit verbinding in liefde neerdaalt. En daar was jij lief voor mij. Grijze wolken verdwijnen. Ik volg waar jij gaat, zingt Anouk. Mijn hart heeft nog nooit zo mogen schijnen. Je hebt me laten zien dat het allemaal al bestaat. Het was precies zo C’eetje hoor ik D zeggen, de enige keer dat we samen naar ‘Jij’ luisteren, de avond voor zijn dood. Het is zoveel gemakkelijker de reflectie van liefde in de ander te zien. Bij D voelde ik het voor het eerst. I belong.

Na het klussen rijd ik naar Rumoro. Ducche loopt binnen, drukt zich tegen me aan en gaat vervolgens onder mijn tafel liggen terwijl ik schrijf. Er zit niet alleen Joy in Repetition. In het cyclische van de tijd huizen ook heel stekelige lessen. I belong ligt niet in de buitenwereld, in iets of de ander, maar gaat om thuiskomen bij jezelf. Eind maart verhuis ik. Ik ben bang om Rumoro achter me te laten, scared shittless opeens alleen te zijn, in een klusgat te vallen of opgeslokt te worden door de stilte waar I don’t belong als mantra trilt. Maar wanneer tijd en ruimte samenvalt in het moment en karma de dans van het wiel ontspringt, dan is Monty in alle katten, verschijnt Roodborstje overal. En is Rumoro op Las Melendrereas waar de liefde die D heeft vrijgemaakt een thuis krijgt in mij.  

V R I J E R is het avontuur van een kleurrijke vijftiger die zich met de speed of love losmaakt uit rouw en opnieuw begint in Asturias op zoek naar de liefde.

* binnenkort post ik op facebook een filmpje van Las Melendreras en voor-na klusfoto’s!

CARINA WIEGMAN (Groningen, 1972) reist, schrijft en masseert buiken. Ze studeerde Levensloop Psychologie aan de Open Universiteit. In 2018 sterft de liefde van haar leven – so far – met wie ze 15 jaar over de wereld zwerft. RRRauw! is haar debuutroman (november 2019) en blog waarin ze 1250 dagen rouw beschrijft. Momenteel woont ze in Asturias waar ze opnieuw begint en schrijft aan Marathon, haar tweede roman (november 2023).
If a marathon is a battle, it’s one you wage against yourself – Haruki Murakami